Op Marken zijn de vrouwen heel zuinig op hun mooiste kledingstukken. Ze worden van generatie op generatie doorgegeven en op hoogtijdagen gedragen. Dit bruidsschortje is daar een voorbeeld van. Het werd stijf opgevouwen als klein pakketje bewaard. Eind negentiende eeuw werd het bij het dragen zelfs niet meer helemaal uitgevouwen. Het zou kunnen zijn dat dit uit praktische overwegingen is ontstaan. De schorten waren vaak al oud en het textiel breekt makkelijk op scherpe vouwen. De sierstrook in deze schort is gemaakt op een raamwerk. Er zijn draden in vier richtingen gespannen op een raam met spijkers. Dat raam was waarschijnlijk groot genoeg om de hele breedte van de schort in één keer te doen, want er zijn geen naden te zien. Op alle snijpunten van de rasters werd met een naaisteek in hetzelfde linnen het punt vastgezet. De motieven zijn later met een iets dikkere draad doorstopt.