Oorspronkelijk hadden deze tuintjes een economisch doel. In de 18e eeuw konden mensen uit de arbeidende klasse zo'n tuintje huren. De bedoeling was het telen van aardappelen en groente voor eigen consumptie, of om iets bij te verdienen voor het gezin. Ook in de twee wereldoorlogen waren volkstuintjes erg belangrijk, omdat er groot gebrek aan voedsel was. Grond die niet direct voor andere doeleinden nodig was, mocht gebruikt worden om eetbare gewassen op te telen. Op 18 augustus 1917 was de oprichting van de Bond van Volkstuinders een feit. Vandaag de dag verstaat men onder een volkstuintje; een klein lapje grond, beschikbaar gesteld door de overheid, waarop stadsbewoners groente, fruit en bloemen kunnen telen ter vermaak en ontspanning.