Een kwakzalver staat achter een toonbank met verschillende attributen. Hij heeft een schaaltje in zijn hand waar hij op blaast. Een vrouw en twee mannen kijken met open mond toe. Een jongeman steekt waarschuwend zijn vinger omhoog. De oorspronkelijke betekenis van de voorstelling is het spreekwoord 'beter hard geblazen dan de mond verbrand' (beter veel drukte te maken om ongelukken te voorkomen dan schade te lijden). De teksten in de Emblemata Saecularia verwijzen meer naar het spreekwoord 'veel geschreeuw en weinig wol'. De pochende kwakzalver spreekt de woorden: Hoch prang ich her und ruhme sehr/ Mein grosse Kunst/ Reichtum und Lehr/ Ja gross Geschrey und weinig Woll/ Bey mir ist/ wenn mans glauben soll. Degenen die zijn woorden geloven komen bedrogen uit en zijn daarmee als goedgelovige domoren gekenschetst. Nr. 25 uit de eerste editie uit 1596, nr. 46 in de uitgebreide uitgave van 1611.