Een spekstenen traanlamp op een houten onderstel met drie poten.<BR> De lamp heeft een opstaande rand en een verlopende bodem.<BR> De lange, rechte zijde van de lamp is naar het platform, waarop men zat en sliep, toegekeerd.<BR> Aan deze kant van de lamp leunt ook het mos, dat als lampenpit dient, tegen het opstaande randje.<BR> De Oost-Groenlanders vullen het basin van de lamp met ongesmolten spek. De hitte van de lamp smelt het spek tot olie.<BR> De West-Groenlanders daarentegen doen fijn gesneden, voorgekauwd of fijn gesneden spek in de lamp, zodat het sneller smelt.<BR> Bij een traanlamp horen diverse accessoires.<BR> Allereerst is er de Inuit variant van de ons bekende kaarsendover.<BR> Met dit apparaatje wordt het mos af en toe omgedraaid, en wordt voorkomen dat het gaat roken.<BR> De lamp staat op een lampensteun (zie RMV 690-58b) met drie poten (zie RMV 690- 58cde).<BR> Er zijn kleine, ronde schaaltjes om de olie op te vangen die eventueel uit de lamp druipt.<BR> En aan een haak die aan het droogrek boven de lamp was vastgemaakt, kon ook een stuk spek worden gehangen.<BR> De hitte van de lamp eronder deed kleine druppels olie naar beneden vallen, die het vlammetje op hun beurt voedden.<BR> In een Groenlandse woning konden door de verschillende kleine families, die samenwoonden, meerdere traanlampen worden gebruikt.<BR> De lampen brandden overdag en deels in de nacht en hadden de voortdurende aandacht van de vrouwen.<BR> 's Nachts gingen de meeste lampen in huis uit, maar één of twee bleven er altijd aan, tenzij er een tekort aan spek was.<BR> In geval van tekort moest men heide of drijfhout verbranden.<BR> In de eerste helft van de twintigste eeuw raakte de traanlamp in Groenland in onbruik. Men ging over op Europese kolenfornuizen voor verwarming en olielampen als verlichting, die vanuit Denemarken werden ingevoerd.<BR> In de tachterjaren van de twintigste eeuw werd electriciteit in de kleinere dorpen gerealiseerd, zodat nu alle huizen voorzien zijn van electrische verlichting.