Op deze schaal werd walvisvlees gesneden met een soort ulu (vrouwenmes). Bij de Chukchi werden walvissen gezien als voorouders, hoewel er ook op hen gejaagd werd. Tijdens het walvisfeest, vaak gehouden in de winter, werden de geesten van walvissen opgeroepen, geeerd en er werd in schalen kleine voedseloffers aan hen gebracht. Het idee hierachter is de wens deze dieren het volgend jaar weer terug te zien zodat de mensen weer op hen kunnen jagen en geen honger zullen leiden. Maskers werden gedragen tijdens dansen die onderdeel uitmaakten van de festiveiteiten en ook een religieus karakter hadden. Drijflampjes werden aagestoken en verlichtten de kust.<BR> Het Chukchi-volk was voortgekomen uit een huwelijk tussen een Chukchi-vrouw en een walvis-man. Zo vertelt de beroemde Chukchi schrijver Juri Rytchëu, wiens werk vertaald is in vele talen, in een van zijn romans over een Chukchi-vrouw Nau, de moeder van de mensen. Uit liefde voor haar neemt walvis Reu een menselijke gedaante aan. Nau waakt over de mensheid en lijkt onsterfelijk. Tot een door machtswellust gedreven Chukchi-man een walvis doodt, en daarmee de eenheid tussen mens en natuur verbreekt. De walvissen vertrekken en laten zich niet meer zien in het woongebied van de Chukchi. (Juri Rytchëu, Als de walvissen vertrekken, 2002.)<BR> Na de val van het Sovjet regiem hebben de Siberische volken meer vrijheid gekregen en zoeken nu opnieuw naar de betekenis van oude rituelen, die onderdrukt waren in de communistische tijd (vooral onder Stalin na 1930 was de repressie aanzienlijk).