De schraper wordt gebruikt om de laatste resten vet van een huid te schrapen, dus nadat de huid met een vrouwenmesje is bewerkt. <BR> Iedere vrouw bezat vroeger zo'n schraper, vanaf de contactfase (in West-Groenland sinds ca. 1720, in Oost-Groenland sinds ca. 1885) vaak van zink of aluminium gemaakt. Nu is dat alleen nog met de vrouwen van de jagers het geval, en dat worden er steeds minder.<BR> Het schrapen geschiedde op een speciale schraapplank (zie RMV 690-50). Aan één zijde heeft deze twee pootjes. De plank komt daardoor schuin te staan. Het hoge deel is toegekeerd naar de vrouw die een zeehondenhuid afschraapt. Niet alle vrouwen hebben een eigen schraapplank. Het voorwerp wordt vaak geleend. Na 1990 zijn schraapplanken nog steeds in gebruik, maar ze worden nu meestal wat grover gemaakt. Begin 21ste eeuw zien wij een afname, net als bij het verminderd aantal schrapers veroorzaakt door een kleiner aantal jagers in de Groenlandse samenleving, hoewel ook de andere huishoudens, van betaald werkende Groenlanders, vaak nog wel een schraapplank in een schuurtje hebben staan.