Navajo "sandpaintings" zijn schilderingen van gekleurd zand waarop rituelen plaatsvinden. Ze zijn belangrijk voor met name de genezingsceremonies en trekken de "Holy People" aan die en grote rol spelen in het ingewikkelde genezingsproces. De krachten die de zandschildering bevat worden als bijzonder gevaarlijk beschouwd en kunnen alleen op het juiste moment en door begaafde specialisten in een sterk gecontroleerde omgeving op een veilige manier gebruikt worden. Na afloop van de ceremonie worden ze altijd vernietigd. De schilderingen waren niet bedoeld als permanente afbeeldingen maar daar kwam langzaam verandering in. Aan het einde van de negentiende eeuw ontstond onder antropologen een groeiende belangstelling voor 'primitieve' inheemse godsdiensten die volgens hen door assimilatie uiteindelijk zouden verdwijnen. Daarnaast probeerden "traders" een markt te creëren voor Navajo- producten. Onderzoek naar en het verzamelen van zandschilderingen was niet mogelijk zonder de samenwerking van de zangers of sjamanen. Zij moesten overtuigd worden dat hun godsdienst zou verdwijnen en hun kennis opgetekend moest worden. Franc J. Newcomb, echtgenote van een "trader" en Navajo- antropologe raakte rond 1915 bevriend met één van de bekendste sjamanen, Hosteen Klah. Newcomb werd door hem meegenomen naar enkele "sings" waar zij de motieven van de zandschilderingen probeerde te onthouden en thuis na te tekenen. Omdat zij daar niet goed in slaagde assisteerde Hosteen Klah haar en tekende enkele zandschilderingen voor haar op papier. Nadat hij zag dat zij niet ziek werd of overleed door oneigenlijk gebruik van de zandschilderingen kreeg hij moed om meer reproducties te maken. Klah werkte samen met meerdere vrouwelijke onderzoekers omdat hij bang was dat zijn kennis verloren zou gaan na zijn dood door een tekort aan Navajo- leerlingen. Ook andere medicijnmannen lieten zich door Klah overtuigen om informatie aan buitenstaanders te geven en maakten zelfs permanente zandschilderingen in musea of op "Arts and Crafts" markten. In dezelfde periode, in de jaren 1920 begonnen vrouwen min of meer accurate zandschilderingen of elementen ervan te weven. Deze dekens waren puur commercieel en bedoeld voor de verkoop. Sindsdien zijn zandschilderingen of elementen daaruit op veel verschillende manieren commercieel verwerkt in bijvoorbeeld zilveren sieraden, muurschilderingen en schilderijen. Ook werden zandschilderingen op een houten ondergrond met lijm gemaakt en daarna ingelijst en verkocht. Hoewel het lijkt alsof het taboe op permanente zandschilderingen is opgeheven wordt nog heel voorzichtig met de commerciële reproducties omgesprongen. Vaak worden kleine wijzigingen in het ontwerp aangebracht waardoor de hij geen perfecte imitatie is van het origineel en de commerciële variant geen heilig object meer is. Ook worden zandschilderingen gemaakt die authentiek aandoen maar geen sacraal origineel hebben.