In de eerste kwart van de twintigste eeuw gebruikten musea diorama’s om mensen een driedimensionaal beeld te geven van bepaalde onderwerpen, zoals een landschap, historische gebeurtenis of een stad. Halverwege de jaren 60 verschenen er in het Museo Nacional de Antropologia (het Nationaal Antropologisch Museum) in Mexico City ook diorama’s zodat bezoekers een blik konden werpen in het Mexicaanse leven. Men focuste zich echter niet op de realiteit, maar schiep een geïdealiseerde wereld waarin men beelden liet zien van het bestaan voordat de Spanjaarden op het toneel waren verschenen. Tegenwoordig zijn meer ludieke voorstellingen in relatie tot de dodesdagen (rond Allerzielen) en lucha libre worstelen zeer geliefde taferelen hiervoor. <BR> Niet alle diorama’s zijn driedimensionaal. Hoewel er oorspronkelijk “kijkkasten” werden gemaakt, is tegenwoordig de uitwerking van het diorama vaak juist heel speels. Alles waarbij een bepaald beeld wordt getoond van een mogelijke werkelijkheid, wordt een diorama genoemd, of het nu in meerdere dimensies is weergegeven of niet. Deze walnoot laat een schildering zien uit het dagelijks leven: er wordt in de avondlucht iets gegeten en gedronken door drie individuen. <BR>