Naïef verhalend, op lichtbruine onder- grond. Geverfd. Er zijn twee kaders. De buitenste is breed en is opge- bouwd uit een geel meander en trapmotief, terwijl in de trap grote ballen zijn getekend, bestaande uit vijf concentriese cirkels met de kleuren: blauw, rood, rose, wit en zwart. Het motief vertoont duidelijk verwant- schap met de kunst van de Azteken. In het binnenste kader is een paarse slang getekend (soort lange dunne darm). De tekening zelf heeft een gave compositie en het geheel is duidelijk met veel zorg ontworpen en afgewerkt, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een groot aantal amates uit Maxela. Het hele vlak is gevuld, hetzij met kleur, hetzij met nauw- keurig parallel getrokken zwarte lijnen. Ook dit is bij amates een vrij zeld- zaam verschijnsel. Er zijn negen personen aanwezig. Bovenaan, voor de zon, loopt het meest opvallende figuur. Een man met een witte hoed en een machete. In de rivier die van linksboven naar rechtsonder stroomt (en die enigszins in perspectief getekend is) drijven of zwemmen een man en een vrouw, de vrouw heeft een koek in haar handen. Verder staan links een man en een vrouw tegenover elkaar- de vrouw met een mand met vruchten, de man met een stok- in het midden alweer een man en een vrouw - de vrouw met een stok, en rechts weer een man en een vrouw - de man met een boomstam, de vrouw met een vat op haar hoofd. In de rivier drijft een grote witte vogel (slak?). De huisjes op de tekening staan allemaal links, drie aan de onderkant, twee aan de bovenkant; de huizen staan ook enigszins in perspectief. De plantengroei is niet direct uitbundig. Er staan een beperkt aantal bloe- men, twee agaven en een cactus.<BR> De heuvels liggen grillig door het landschap en aan de gekromde horizon. De lucht is bloedrood en gevuld met een aantal gekleurde bollen. Een grote zon met kleurige stralen, die zich als inktvis-armen door de ruimte kronkelen. De zon heeft een gezicht en huilt zichtbaar.<BR> <BR> Nadat de vervaardiging en het gebruik van “amate” in de twintigste eeuw bijna verloren was gegaan maakte het door de groei van toerisme een bloei door. Vóór de jaren 1960 was aardewerk uit regio Huapan het medium voor schilderkunst. In bijna elke familie was zeker één vrouw aanwezig die aardewerk maakte voor huishoudelijk gebruik en voor de verkoop aan buitenstaanders. Met de groei van het toerisme in Mexico bleek het beschilderde aardewerk een populair souvenir en de mannen besteedden steeds meer tijd aan de beschildering ervan. Het aardewerk werd per ezel en per vrachtwagen naar de grote toeristencentra zoals Acapulco vervoerd, maar door de lange reis en de slechte kwaliteit van de wegen bleek bij aankomst telkens veel potten gebroken te zijn. De makers en verkopers van het aardewerk zochten naar makkelijk te vervoeren alternatief en kwamen daarbij al snel op “amate” uit. Het papier werd in San Pablito van de “amate”- makers gekocht en in hun eigen dorpen beschilderd. Pablo de Jesús was de allereerste amate- schilder. In Ameyaltepec werd als eerste op papier geschilderd. Doordat de Otomí handelaren uit San Pablito hun “amate”- afzetmarkt wilden vergroten bezochten zij de andere Nahua dorpen om deze nieuwe vorm van schilderen aan te prijzen. De schilderingen worden in een kleine regio gemaakt, waarvan de plaatsen San Agustín Huapan, Ameyaltepec, Xalitla en Maxela de mooiste en kwalitatief meest hoogstaande producten leveren. De omringende dorpjes richten zich vooral op generische “amate”- schilderingen voor de souvenirhandel. De schilders leren het ambacht van familieleden of van andere leden van de gemeenschap waarvan zij deel uitmaken. Zij gaan niet in de leer bij buitenstaanders. De eerste “amates” werden beschilderd met vogel- en bloemmotieven die geïnspireerd waren op aardewerkmotieven die op hun beurt weer stamden uit oude pre- koloniale tradities. De schilders van Ameyaltepec waren één van de eersten die grotere en complexere schilderingen maakten die ook wel “historias”, oftewel ‘verhalen’ worden genoemd. Vaak bestaan zij uit combinaties van eenvoudigere elementen die op de vroegste “amates” voorkwamen. De scènes lopen vaak in verschillende ‘banden’ over het papier en gaan vaak in elkaar over. De geschilderde onderwerpen zijn vooral autobiografisch van aard; de zaken die een grote rol spelen in het leven van de desbetreffende kunstenaar worden afgebeeld. In de “historias” zijn oogst, werken op het land, jacht, visserij in de rivier, huwelijk en religieuze festiviteiten veelvoorkomende thema’s. De scènes waarin de afgebeelde groepen mensen gezamenlijk en harmonieus aan een activiteit deelnemen zijn enigszins geïdealiseerd en haast idyllisch te noemen. Daarnaast worden ook bovennatuurlijke zaken afgebeeld, zoals het Kwade en het Goede die tegenover elkaar gezet worden in de vorm van bijvoorbeeld duivels en engelen. Het inheemse geloof en het katholicisme zijn sterk met elkaar vermengd waardoor processies en offergaven een belangrijke rol spelen gedurende de fiestas en als schildering op “amate” geliefd zijn. Pasen oftewel “Semana Santa” is het grootste katholieke feest in Latijns Amerika en wordt daarom ook vaak afgebeeld. Daarnaast zijn “nahuales”, wezens in de natuur die dezelfde lotsbestemming met een persoon delen en daardoor aan hem verbonden zijn, ook een populair thema. De “amate” dorpen hebben in de loop der tijd hun eigen karakteristieke stijl ontwikkeld. In Xalitla maken de schilders bijvoorbeeld veel gebruik van open ruimtes en wordt vaak een centrale figuur of scène benadrukt. In Maxela schilderen in tegenstelling tot de andere plaatsen juist veel vrouwen en wordt veel gewerkt met pastelkleuren. In dezelfde plaats zijn ook huwelijken, dansen en “piñatas” populaire thema’s en wordt vaak een opgaande of ondergaande zon achter een berg afgebeeld.<BR> <BR> Zie ook nr. 4608-44.