Amate, naïef verhalend, donkerbruine ondergrond, voornamelijk schilderwerk. Er zijn twee kaders. Het buitenste bestaat uit oranje bergjes, het binnenste uit blauwe "zoute droppen", die met witte lijntjes in driehoeken verdeeld zijn. Op de tekening zelf zijn een aantal in het wit gestoken, haastige mannetjes te zien, die hollend allerlei werk- zaamheden verrichten. Mannen sjouwen met emmers, anderen met boomstammen of dragen manden.l Op de voorgrond zijn drie herten getekend en één hert (rechts) wordt door een manb met een lasso gevangen. Aan de linkerkant zijn vier huizen getekend. De plantengroei is overdadig. Er staan veel donkerrose bloemen met gele harten verspreid over de tekening, er zijn drie agaves en een palm getekend. Het lichte groen heeft een fosforescerend karakter.<BR> <BR> Nadat de vervaardiging en het gebruik van “amate” in de twintigste eeuw bijna verloren was gegaan maakte het door de groei van toerisme een bloei door. Vóór de jaren 1960 was aardewerk uit regio Huapan het medium voor schilderkunst. In bijna elke familie was zeker één vrouw aanwezig die aardewerk maakte voor huishoudelijk gebruik en voor de verkoop aan buitenstaanders. Met de groei van het toerisme in Mexico bleek het beschilderde aardewerk een populair souvenir en de mannen besteedden steeds meer tijd aan de beschildering ervan. Het aardewerk werd per ezel en per vrachtwagen naar de grote toeristencentra zoals Acapulco vervoerd, maar door de lange reis en de slechte kwaliteit van de wegen bleek bij aankomst telkens veel potten gebroken te zijn. De makers en verkopers van het aardewerk zochten naar makkelijk te vervoeren alternatief en kwamen daarbij al snel op “amate” uit. Het papier werd in San Pablito van de “amate”- makers gekocht en in hun eigen dorpen beschilderd. Pablo de Jesús was de allereerste amate- schilder. In Ameyaltepec werd als eerste op papier geschilderd. Doordat de Otomí handelaren uit San Pablito hun “amate”- afzetmarkt wilden vergroten bezochten zij de andere Nahua dorpen om deze nieuwe vorm van schilderen aan te prijzen. De schilderingen worden in een kleine regio gemaakt, waarvan de plaatsen San Agustín Huapan, Ameyaltepec, Xalitla en Maxela de mooiste en kwalitatief meest hoogstaande producten leveren. De omringende dorpjes richten zich vooral op generische “amate”- schilderingen voor de souvenirhandel. De schilders leren het ambacht van familieleden of van andere leden van de gemeenschap waarvan zij deel uitmaken. Zij gaan niet in de leer bij buitenstaanders. De eerste “amates” werden beschilderd met vogel- en bloemmotieven die geïnspireerd waren op aardewerkmotieven die op hun beurt weer stamden uit oude pre- koloniale tradities. De schilders van Ameyaltepec waren één van de eersten die grotere en complexere schilderingen maakten die ook wel “historias”, oftewel ‘verhalen’ worden genoemd. Vaak bestaan zij uit combinaties van eenvoudigere elementen die op de vroegste “amates” voorkwamen. De scènes lopen vaak in verschillende ‘banden’ over het papier en gaan vaak in elkaar over. De geschilderde onderwerpen zijn vooral autobiografisch van aard; de zaken die een grote rol spelen in het leven van de desbetreffende kunstenaar worden afgebeeld. In de “historias” zijn oogst, werken op het land, jacht, visserij in de rivier, huwelijk en religieuze festiviteiten veelvoorkomende thema’s. De scènes waarin de afgebeelde groepen mensen gezamenlijk en harmonieus aan een activiteit deelnemen zijn enigszins geïdealiseerd en haast idyllisch te noemen. Daarnaast worden ook bovennatuurlijke zaken afgebeeld, zoals het Kwade en het Goede die tegenover elkaar gezet worden in de vorm van bijvoorbeeld duivels en engelen. Het inheemse geloof en het katholicisme zijn sterk met elkaar vermengd waardoor processies en offergaven een belangrijke rol spelen gedurende de fiestas en als schildering op “amate” geliefd zijn. Pasen oftewel “Semana Santa” is het grootste katholieke feest in Latijns Amerika en wordt daarom ook vaak afgebeeld. Daarnaast zijn “nahuales”, wezens in de natuur die dezelfde lotsbestemming met een persoon delen en daardoor aan hem verbonden zijn, ook een populair thema. De “amate” dorpen hebben in de loop der tijd hun eigen karakteristieke stijl ontwikkeld. In Xalitla maken de schilders bijvoorbeeld veel gebruik van open ruimtes en wordt vaak een centrale figuur of scène benadrukt. In Maxela schilderen in tegenstelling tot de andere plaatsen juist veel vrouwen en wordt veel gewerkt met pastelkleuren. In dezelfde plaats zijn ook huwelijken, dansen en “piñatas” populaire thema’s en wordt vaak een opgaande of ondergaande zon achter een berg afgebeeld.