De trom wordt gehakt uit één stuk hout en ritmisch geslagen met twee slaghouten, de "yavayava". De vroegste Europese beschrijvingen van de trom gingen meestal over de tromslagen die gespeeld werden terwijl dode lichamen voor kannibalistische rituelen het dorp werden binnen gedragen. Vroeger was hij bijzonder belangrijk maar zijn betekenis is nu grotendeels verloren gegaan. Hij werd nooit gespeeld zonder een goede reden en elke verschillende situatie had zijn eigen ritme dat direct herkend werd door de bewoners van een dorp. Tegenwoordig wordt hij vooral gebruikt om kerkdiensten en andere bijeenkomsten aan te kondigen.<BR> <BR> De trom wordt gehakt uit een zwaar type hardhout met goede akoestiek. De boom die het meest wordt gebruikt om de trom uit te hakken is de vesi. Vroeger tijden werd hij gemaakt met stenen werktuigen zoals bijlen en dissels, tegenwoordig wordt het werk gedaan met kettingzagen en andere metalen gereedschappen. Opvallend genoeg zijn de oude trommen, gemaakt met stenen werktuigen meestal mooier uitgevoerd dan hun modernere varianten die met niet-traditioneel gereedschap zijn gemaakt.<BR> <BR> Vroeger was het hakken van een trom een belangrijke gebeurtenis. Sommige bronnen zeggen dat een nieuwe trom voortdurend werd bespeeld tijdens zijn vervoer in een kano zodat de dorpen die gepasseerd werden, wisten dat het dorp een nieuwe trom ontving. Tegenwoordig wordt dit niet meer gedaan. Wanneer de basisvorm van de trom vaststaat en het stuk hout veel minder weegt door het uithollen van het houtblok wordt hij mee naar huis genomen en daar afgemaakt. Het mee naar huis nemen van het halffabricaat is geen gemakkelijke klus wanneer men in acht neemt dat een volledige trom door twee tot vier sterke mannen gedragen moet worden. Voordat het werk op de trom helemaal af is wordt hij nog getest op geluid. Daarvoor wordt hij op twee korte kokospalmstammetjes gelegd en worden er enkele eenvoudige ritmes gespeeld. Als het geluid helder en doordringend klinkt, is hij goedgekeurd. Wanneer dit niet het geval is kan het geluid nog bijgesteld worden door de klankkamer van de trom verder uit te hollen waardoor de wanden dunner worden. Vroeger de binnenkant gladgeschuurd, tegenwoordig wordt daar veel minder aandacht aan besteed. Waarschijnlijk omdat hij bij minder gelegenheden gebruikt wordt en de noodzaak voor een sterk, diep geluid verminderd is. Bij elke grote trom, hoort een kleinere variant die een hogere toon produceert. Tegenwoordig komt dat niet meer zo vaak voor aangezien de prijzen voor een grote trom erg hoog zijn waardoor de meeste dorpen zich niet meer dan één trom kunnen veroorloven. Tijdens het bespelen van de trommen klinken zij zelden tegelijkertijd; ze worden snel achter elkaar afgewisseld tijdens het spelen van de ritmes.