Bestaande uit drie overlangs verbonden, vrij smalle, plankvormige delen, vlak aan de achter- en bol aan de voorzijde. Het middelste deel is het breedst, ± 10 cm, de beide andere zijn 8-8,5 breed. In het middelste deel is door uitsnijding een handvat uitgespaard aan de achterzijde. Op vier plaatsen zijn deze drie delen met behulp van een rotan band aan elkaar vastgekoppeld. Dit is bij een van de zijdelen minder goed gelukt: het is scheef tegen het middelste deel aan komen te zitten. Mede hierom heeft men het aan de beide uiteinden met een spijker aan het middelste deel willen vastmaken. De gehele voorzijde van het schild is, met uitzondering van de gedeelten onder de rotanomwindingen, voorzien van een versieringspatroon ontstaan door insnijding en kleuring met rode, zwarte en witte kleurstof.<BR> <BR> Dit schild is van het meest opvallende type op Nieuw- Brittannië en bestaat uit een drie losse planken die met rotan aan elkaar gebonden zijn. De decoratie bestaat uit beschilderde spiralen aan de voorzijde. Zij werden waarschijnlijk in het zuidwestelijk deel van het eiland, de Arawe- regio gemaakt, maar vermoedelijk niet door het volk met dezelfde naam, tenminste niet in de koloniale periode. Arawe- mannen begonnen misschien soortgelijke schilden te maken toen gerealiseerd werd dat zij populaire verzamelobjecten voor Europeanen waren en dat daar geld mee te verdienen was. Dit type schild werd in ieder geval door verschillende volkeren in Nieuw- Brittannië gebruikt, ook door de Kilenge.<BR> <BR> In Nieuw- Brittannië behoorden korte hevige ruzies en langdurige oorlogen tot de orde van de dag. Aanvalswapens waren de steenslinger, speer en knots. Schilden werden in Nieuw- Brittannië niet alleen in oorlogen gebruikt, zij hadden ook een grote ceremoniële waarde. Schilden die uit drie planken bestaan werden vaak gehanteerd tijdens ceremoniële gevechten die gehouden werden ter ere van rituelen en "singsings". Deze gevechten waren meestal de gelegenheid om twisten en andere ruzies bij te leggen. Hierbij stonden de twee vijandige groepen tegenover elkaar en degene die zich benadeeld voelt werpt als eerste een speer naar de tegenstander. Deze gevechten konden volledig uit de hand lopen en de hoofdman deed er gewoonlijk alles aan om het gevecht binnen de perken te houden. Door de invloed van overheid, missionarissen en handelaren werden de vijandigheden tussen de verschillende bevolkingsgroepen ingedamd en kregen deze ceremoniële gevechten een meer feestelijk karakter, hoewel de traditionele voorwerpen van de krijger zoals het schild, de speer en de zwijnentanden behouden bleven. Naast dit soort ceremoniële, maar echte gevechten bestonden ook theaterachtige dansoptreden waarin wapens en schilden werden gehanteerd, waardoor verwarring is ontstaan over het verschil tussen 'echte'- en 'danswapens'. Vóór de koloniale periode werd waarschijnlijk door de inheemse bevolking hiertussen geen onderscheid gemaakt. De schilden die tegenwoordig in Nieuw- Brittannië gemaakt worden zijn allen dansschilden.