Gemaakt in de stijl van de "Tami"-bakken. Gebruikt exemplaar. De bak is uit één stuk hout gesneden en heeft een bruin-zwarte kleur. Ellipsvormig. De bovenrand van de zijwanden heeft in het midden een circelvormig uitsteeksel (vooral naar binnen toe uitstekend) dat met ingesneden ornamenten is versierd, nl. 4 cirkeltjes in een rechte baan welke geflankeerd wordt door 2 halve cirkels. Op de beide zijwanden staat een vrijwel identieke versiering van ingesneden ornamenten, gedeeltelijk in reliëf. In het midden onder de rand vermoedelijk een vismotief met varkensslagtanden aan de uiteinden. Daaronder staat een stervormig motief, gevolgd door 2 cirkeltjes aan weerskanten van een ellips. Dit centrale motief in het midden van de zijwand wordt geflankeerd door twee vrijwel identieke motieven, vermoedelijk een slang voorstellend die met de staart uit de hoek van de bak ontspringt.<BR> Deze voedselbak is gemaakt in Arramot, één van de eilanden in de Siassi-groep, omdat de ornamenten niet zo uitgesproken zijn als die van de Mandok-bakken. <BR> <BR> Etensbakken als het getoonde exemplaar spelen bij de volkeren op westelijk Nieuw-Brittannië een rol bij overlijdensfeesten. Bij die feesten vindt op het hoogtepunt een varkensdistributie plaats. Degenen die varkens ontvangen, krijgen ook taro, areca en tabak in deze bakken aangereikt. Bij een andere ceremonie, die plaatsvindt na het overlijden van iemand met sociale status, worden voedselbakken door de meest verantwoordelijke verwant van de overledene uitgedeeld aan die mensen, waaraan men later een bijdrage in schelpengeld wordt gevraagd. Het schelpengeld (zie RMV 5884-88) wordt aangeboden aan de verwanten van moederszijde van de overledene. Soms worden er wel dertig etensbakken uitgereikt, een aantal dat normaal in de dorpsgemeenschap niet te vinden zou zijn aangezien het niet om gebruiksvoorwerpen, maar om ceremoniële voorwerpen gaat. Nog een reden waarom de vraag naar zulke etensbakken groot is, is dat ze, naast schelpengeld, een noodzakelijk onderdeel vormen van de bruidsprijs. Soms geeft men wel twintig schotels af. Omdat men op de noordwestkust van Nieuw-Brittannië vaak over de dorps- en stamgrenzen heen trouwt, verhuizen de etensbakken steeds verder in oostelijke richting, totdat zij uiteindelijk uit het economisch systeem verdwijnen.