Uit één stuk donker hout gemaakt, in de vorm van een gestileerde vogel, vermoedelijk de zeearend, saumoi. Vertoont een grote gelijkenis met de zgn. Tami bakken, heeft aan de onderzijde ook een ingesneden, min of meer ellipsvormig "handelsmerk". De vogel houdt in de bek een vis vast, is als zodanig beter te herkennen op schalen nrs.: 4247-188 + 189. Op het midden van elke zijkant is een duidelijke vogelpoot gesneden, waardoor de schaal duidelijker dan normaal gesproken een vogel voorstelt. De schaal is onderdeel van de bruidsprijs geweest.<BR> <BR> Etensbakken als het getoonde exemplaar spelen bij de volkeren op westelijk Nieuw-Brittannië een rol bij overlijdensfeesten. Bij die feesten vindt op het hoogtepunt een varkensdistributie plaats. Degenen die varkens ontvangen, krijgen ook taro, areca en tabak in deze bakken aangereikt. Bij een andere ceremonie, die plaatsvindt na het overlijden van iemand met sociale status, worden voedselbakken door de meest verantwoordelijke verwant van de overledene uitgedeeld aan die mensen, waaraan men later een bijdrage in schelpengeld wordt gevraagd. Het schelpengeld (zie RMV 5884-88) wordt aangeboden aan de verwanten van moederszijde van de overledene. Soms worden er wel dertig etensbakken uitgereikt, een aantal dat normaal in de dorpsgemeenschap niet te vinden zou zijn aangezien het niet om gebruiksvoorwerpen, maar om ceremoniële voorwerpen gaat. Nog een reden waarom de vraag naar zulke etensbakken groot is, is dat ze, naast schelpengeld, een noodzakelijk onderdeel vormen van de bruidsprijs. Soms geeft men wel twintig schotels af. Omdat men op de noordwestkust van Nieuw-Brittannië vaak over de dorps en stamgrenzen heen trouwt, verhuizen de etensbakken steeds verder in oostelijke richting, totdat zij uiteindelijk uit het economisch systeem verdwijnen.<BR>