Randscherf van het type Horinouchi I-II. Past aan 3722-30. De randscherf is versierd aan de hand van het touwpatroon (Jômon) en van groeven die een abstract patroon vormen. Het touwpatroon is hierbij eerste aangebracht en vervolgens zijn de groeven gemaakt. Aan de buitenzijde van de rand bevinden zich twee verzonken lijnen, maar ook bevindt zich een verzonken lijn. Verschraald met grof zand.<BR> <BR> In fase I zijn de voornaamste vormen diepe potten met rechte, opgehoogde lijnen en die bij de rand een groef hebben, diepe potten die bij de torso een vernauwing hebben, en potten die een sterke vernauwing hebben bij de hals. Karakteristiek voor deze fase is het ontwerp van de overhangende rand, als een varen. Dat model is over een groot gebied verspreid. Door middel van parabolen en golvende overhangende versiering wordt er een poging gedaan één geheel in de versiering te krijgen. Daarnaast wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de versiering van halve rondjes aan de hand van de bamboepijp. <BR> In fase II heeft het aardewerk een horizontaal ontwerp en er komt meer nadruk te liggen op geometrische patronen. Daarnaast werd het populair om het touwpartoon als opvulling van het ontwerp te gebruiken en zijn er spiraalpatronen in het ontwerp te herkennen. De groef aan de buitenzijde van de rand, die in fase I te zien was, verdwijnt, maar daarvoor in plaats verschijnt aan de binnenzijde van de rand een groef of wordt de binnenkant van de rand hol gedrukt. Een andere versieringmethode van de rand, wat veelal bij trechtervormige potten gebeurd, is het aanbrengen van een verhoogde lijn en deze vervolgens versieren met inkepingen. Daarnaast in deze fase aardewerk met donker of zwart gekleurde potoppervlak. <BR> De pot van deze scherf is gemaakt op de overgang van Hironouchi I naar II. De versiering is geometrisch, maar heeft een verticaal ontwerp. De buitenkant van de rand is versierd met graven, maar ook aan de binnenkant is een groef gemaakt. Daarnaast is de scherf donker gekleurd.<BR> <BR> De Jômon (NL: touwpatroon) dankt haar naam aan de versiering methode waarbij het touw in het oppervlak van de pot wordt gedrukt en een touwindruk achterlaat. Het is de meest gebruikte methode van versiering in de Jômon-periode. <BR> De Jômon-periode is in zes tijdvakken verdeeld Aanvangend Jômon (13.600-9200 BC), Initiële Jômon (9200-5300 BC), Vroeg-Jômon (5300-3500 BC), Midden-Jômon (3500-2500 BC), Laat-Jômon (2500-1200 BC), en Eind-Jômon (1200-900 BC). <BR> De Jômon waren semi-sedentair (Kobayashi 2004, 99). Met de seizoenen verplaatsten zij zich tussen het binnenland en het rivieren- en zeegebied waardoor een seizoensgebonden voedselpakket ontstond. Ze joegen onder andere op everzwijn, hert, zalm, tonijn, zeehond, zeeleeuw en schaaldieren en verzamelden noten zoals kastanjes, walnoten, paardenkastanjes en verschillende soorten eikels voor consumptie (Habu 2004, 59, 62). In de winter stond vaak everzwijn en hert op het menu en in de zomer zeedieren. De noten en zaden werden bewaard in putten in de grond van circa 25 cm diep (Habu 2004, 64).<BR> Vanaf de Initiële Jômon maakten ze gebruik van kuil-huizen. Hiervan was de vloer is 50 tot 60 cm in de grond verzonken, werd daaromheen een muurtje gebouwd en werd het dak geplaatst die ondersteund werd door palen (Kobayashi 2004, 101). Vanaf de Midden-Jômon werden dorpen gestructureerd ingedeeld. In het centrum van het dorp bevond zich de centrale plaza waar de graven gesitueerd waren. Concentrisch om de plaza heen werden structuren met verhoogde vloeren geplaatst (Habu 2004, 68), vervolgens werden de kuil-huizen geplaatst en daaromheen lagen de opslagputten.