Dergelijke schalen werden gemaakt in Nishapur en Samarkand (Afrasiyab) tijdens het bewind van de Samaniden (ca. 819-999).<BR>De kracht zit vooral in de eenvoud. Het schrift doet hier dienst als teken, als symbool. Andere schalen bevatten een wens of spreuk, zoals: 'spreken is zilver, zwijgen is robijn'. Weer andere zijn versierd met gestileerde dierenfiguren, vooral vogels. Ook die hebben waarschijnlijk een symbolische betekenis. Het gebruik van schrift op deze schalen is typerend voor de islamitische cultuur en werd vrijwel alleen in Samanidische centra toegepast. Decoraties met dierenfiguren werden ook door andere aardewerkcentra overgenomen. <BR>Het schrift is een van de belangrijkste motieven in de islamitische kunst. Voor een gelovige is het schrift een manifestatie van de aanwezigheid van God of goddelijkheid. Het legt een verbinding tussen het alledaagse en de goddelijke wereld.