Ceintuur

Deze twee riemen van paardenhaar zijn verkregen uit Santa Fe, New Mexico, van de Taos Pueblo indianen, in 1929. Ze zijn waarschijnlijk geknoopt (“hitched”) tussen 1880 en 1925. De lengte bedraagt bijna een meter (95 cm), en ze zijn ca. 3 cm breed. Net als het houden en berijden van paarden zelf is het knopen van paardenhaar in de Nieuwe Wereld geïntroduceerd door de Spanjaarden. Die hebben de techniek op hun beurt waarschijnlijk overgenomen van de Moren ten tijde van de Islamitische bezetting van Iberïe in de vroege Middeleeuwen. In Noord-Amerika is het knopen van paardenhaar vooral als tijdverdrijf in gevangenissen gepopulariseerd. De kwaliteit van het materiaal wordt onder andere bepaald door het ras van het paard, het dieet, en eventuele verdere bewerking. Zo kan het bijvoorbeeld geverfd worden, maar net zoals bij mensenhaar komt dat de kwaliteit en sterkte van het haar zelden ten goede. Zowel het haar van de staart als van de manen kan gebruikt worden. Dat van de staart is langer en steviger, dus bruikbaarder en duurzamer, maar dat van de manen is zachter en glanzender en dus mooier. Voor producten als riemen wordt over het algemeen staarthaar gebruikt. <BR> Een paardenharen ceintuur kan tot een ceintuur gevlochten of geknoopt worden. De twee technieken zijn niet hetzelfde. Knopen is een puur handmatige manier van productie, waarbij bundeltjes haar met (soms dubbele) halve steken worden geknoopt in concentrische cirkels rond een cylindrische staaf of een katoenen draad. Het resulteert in een veel duurzamer product dan vlechten, dat generaties lang kan meegaan, zoals ook deze riemen doen. Het is ook veelzijdiger: staarthaar van een aantal verschillende kleuren kan in een eindeloze hoeveelheid patronen geknoopt worden. Ingewikkelde motieven vereisen veel oefening en geduld en zelfs voor een ervaren maker is het een lang en precies karwij. Voor een riem van eenzelfde dikte kan het een ervaren knoper meer dan een uur kosten om 1 inch of 2½ cm. van een riem van ongeveer deze dikte af te krijgen. <BR> In het zuidwesten werden ceinturen als deze, overigens vaker nog van kleurrijke wol gemaakt, vooral door vrouwen gedragen of de jurk op de plaats te houden, maar bij bijzondere gelegenheden ook wel door mannen.<BR> Handgeknoopte paardenharen riemen worden ook nu nog gemaakt en daarbij zijn de Indiaans- geïnspireerde geometrische “Westernmotieven” nog het steeds het populairst. <BR>

Ceintuur

Deze twee riemen van paardenhaar zijn verkregen uit Santa Fe, New Mexico, van de Taos Pueblo indianen, in 1929. Ze zijn waarschijnlijk geknoopt (“hitched”) tussen 1880 en 1925. De lengte bedraagt bijna een meter (95 cm), en ze zijn ca. 3 cm breed. Net als het houden en berijden van paarden zelf is het knopen van paardenhaar in de Nieuwe Wereld geïntroduceerd door de Spanjaarden. Die hebben de techniek op hun beurt waarschijnlijk overgenomen van de Moren ten tijde van de Islamitische bezetting van Iberïe in de vroege Middeleeuwen. In Noord-Amerika is het knopen van paardenhaar vooral als tijdverdrijf in gevangenissen gepopulariseerd. De kwaliteit van het materiaal wordt onder andere bepaald door het ras van het paard, het dieet, en eventuele verdere bewerking. Zo kan het bijvoorbeeld geverfd worden, maar net zoals bij mensenhaar komt dat de kwaliteit en sterkte van het haar zelden ten goede. Zowel het haar van de staart als van de manen kan gebruikt worden. Dat van de staart is langer en steviger, dus bruikbaarder en duurzamer, maar dat van de manen is zachter en glanzender en dus mooier. Voor producten als riemen wordt over het algemeen staarthaar gebruikt. <BR> Een paardenharen ceintuur kan tot een ceintuur gevlochten of geknoopt worden. De twee technieken zijn niet hetzelfde. Knopen is een puur handmatige manier van productie, waarbij bundeltjes haar met (soms dubbele) halve steken worden geknoopt in concentrische cirkels rond een cylindrische staaf of een katoenen draad. Het resulteert in een veel duurzamer product dan vlechten, dat generaties lang kan meegaan, zoals ook deze riemen doen. Het is ook veelzijdiger: staarthaar van een aantal verschillende kleuren kan in een eindeloze hoeveelheid patronen geknoopt worden. Ingewikkelde motieven vereisen veel oefening en geduld en zelfs voor een ervaren maker is het een lang en precies karwij. Voor een riem van eenzelfde dikte kan het een ervaren knoper meer dan een uur kosten om 1 inch of 2½ cm. van een riem van ongeveer deze dikte af te krijgen. <BR> In het zuidwesten werden ceinturen als deze, overigens vaker nog van kleurrijke wol gemaakt, vooral door vrouwen gedragen of de jurk op de plaats te houden, maar bij bijzondere gelegenheden ook wel door mannen.<BR> Handgeknoopte paardenharen riemen worden ook nu nog gemaakt en daarbij zijn de Indiaans- geïnspireerde geometrische “Westernmotieven” nog het steeds het populairst. <BR>