Toen in de jaren 80 van de 19e eeuw voor het eerst scheepscruises voor rijke toeristen langs de Inside Passage (de Noordwest kust) werden georganiseerd om het natuurschoon te bewonderen en de exotische Indianen te bekijken, ontstond een markt voor souvenirs die tot in de twintiger jaren van groot economisch belang voor Indiaanse gezinnen bleef. Indiaanse vrouwen legden zich toe op mandvlechtwerk, hun traditioneel ambacht, en begonnen siermanden te maken, vaak kleiner dan voor eigen gebruik, omdat deze herinneringstukken in de bagage van de reizigers mee moesten. Ook paste men de productie aan de wensen van de nieuwe markt aan, zoals het weven van papierkorven en het omvlechten van glazen flessen. Serieproductie van mandjes van slechte kwaliteit stond tegenover kwaliteitsstukken die meer tijd vergden maar ook meer geld opbrachten. Datzelfde dilemma bestaat tot op de dag van vandaag. Na een periode van verval van het ambacht door de crisis-, oorlogs- en na-oorlogse opbouwjaren, heeft een nieuwe generatie jonge Indiaanse vrouwen de afgelopen decennia het ambacht geleerd van de oude generatie.<BR>