De tas is van dun touw gevlochten.<BR> Hij is nagenoeg rechthoekig van vorm.<BR> De tas is van een band voorzien, die om de hals gedragen wordt.<BR> Aan de voorkant is de tas versierd met een omwikkeling van gele orchideeënstengelvezels.<BR> De band is versierd met de vruchten van de pandanusboom, cocons van een spinnensoort, een gedroogde paddestoel, pisangzaden, dierentanden en rattenstaarten.<BR> <BR> Het gebruik van het draagnet heeft zich vanuit het Centrale Bergland van Nieuw-Guinea verspreid naar de rivierdalen en kuststreken.<BR> Dit betrekkelijk eenvoudige voorwerp, waarvan verschillende soorten voorkomen, vervult méér dan alleen een transportfunctie.<BR> Draagnetten worden door de vrouwen meestal met een band over het voorhoofd gedragen.<BR> In een kleiner net nemen zij de baby mee 'naar het werk', dat wil zeggen naar de groentetuin, in een groter net transporteren zij allerlei produkten, van bataten tot brandhout.<BR> Mannen dragen hun niet zo grote netten in de regel met een band over de schouder of op de borst.<BR> Zij nemen er vaak eten in mee voor onderweg op de jacht, of genotmiddelen (betelnoten, tabak en wat daarbij hoort).<BR> Hoewel de mannen het ruw materiaal (afgehakte luchtwortels van de pandanus-palm of de binnenbast van jonge bomen) aanleveren, is het maken van draagnetten over het algemeen een werk dat door vrouwen verricht wordt.<BR> Dit gebeurt wanneer het eten staat warm te worden, de baby gezoogd wordt, men van het dorp naar de tuin loopt of andersom en tijdens werkpauzes.<BR> De vrouwen, die als klein meisje van hun moeder al geleerd hebben draad te twijnen en kapotte netten te repareren, zijn tegen de tijd dat ze getrouwd zijn zo handig geworden dat zij elk ongeveer twintig tot dertig netten per jaar kunnen maken. <BR> De netten die de vrouwen voor dagelijks 'huishoudelijk' gebruik maken zijn over het algemeen grofmazig en hebben eenvoudige patronen.<BR> De voor ceremoniële doeleinden vervaardigde netten zijn eerder fijnmazig en hebben ingewikkelder geometrische patronen.<BR> Al dan niet ceremoniële netten spelen op Nieuw-Guinea een rol in vele verschillende maatschappelijke contexten.<BR> Het meisje geeft een fraai draagnet aan de jongen waarop zij verliefd is, de bruid neemt als onderdeel van haar bruidschat draagnetten mee, weduwen hullen zich in de rouwtijd soms in een kapot versleten draagnet of dragen bezittingen -en in sommige gevallen naar men gelooft zelfs de ziel- van hun overleden echtgenoot met zich mee.<BR> Die rouwgebruiken hangen samen met de gedachte, dat het draagnet als onlosmakelijk aanhangsel van de vrouw en de man onderdeel uitmaakt van de persoonlijkheid, zodanig dat men met een stukje van een draagnet zwarte magie kan bedrijven en de bezitster of bezitter ervan kwaad kan doen.<BR> In het mannenhuis of in dodengrotten, soms ook in het woonhuis worden de schedels en beenderen van overleden voorouders in sacrale draagnetten bewaard, eventueel samen met symbolisch-magische voorwerpen als een stuk zwoerd van het oervarken of afgekluifde botjes, de resten van ceremoniële maaltijden.<BR> Verder speelt het draagnet -versierd met schelpen of tegenwoordig papiergeld- een rol als betaalmiddel, is het een teken van volwassenheid bij meisjes en jongens, wordt het door danseressen en dansers gedragen bij (initiatie)feesten en fungeert het als onderdeel van het oogstaltaar waarbij de vruchtbaarheid van de tuinen wordt gevierd. <BR> Het zo belangrijke draagnet komt voor in de Papoea-mythologie in het thema van de oermoeder die uit haar oerdraagnet alle levende wezens (van de slang tot sterren) schudt, iets wat in de houtsnijkunst en op schilderingen vaker wordt uitgebeeld.<BR> Vreemd is dit niet: In feite wordt het draagnet beschouwd als een zich buiten het lichaam bevindende baarmoeder, en geassocieerd met de vrouwelijke vruchtbaarheid en geboorte, zodanig dat sommige stammen een buideldier als totem gekozen hebben. <BR> <BR> (Uit: D.A.M. Smidt, 'Van baarmoeder tot mannenhuis' en 'Techniek in Nieuw-Guinea' in: I.C. van Hout (red), Lieve Lasten. Hoe kinderen gedragen worden, KIT, Amsterdam, 1993)