Veel inheemse volkeren in Nieuw Guinea kennen een vorm van peniskoker. In het Centrale Bergland is het gebruikelijk om een koker van kalebas te dragen. In de laaggelegen gebieden wordt schaambedekking van een ander materiaal, vooral schelp gedragen. De peniskokers van kalebassen hebben veel verschillende diameters en lengtes en soms worden twee exemplaren aan elkaar gepast om de gewenste lengte te kunnen bereiken. De vorm van de kalebas is afhankelijk van de groeimethode die toegepast wordt. Vaak wordt een gewicht aan de groeiende kalebas bevestigd waardoor hij lang en dun wordt, gekromde kokers worden gevormd door ze gedurende hun groei te binden en opvallend lichte kokers worden verkregen door de kalebas in een bananenblad te wikkelen om hem tegen de zon te beschermen. Nadat de vrucht is uitgehold kan hij versierd worden met ingebrande patronen. De peniskoker wordt met gevlochten banden om de middel van de drager bevestigd. In de jaren 1950 hebben Christelijke missionarissen een poging gewaagd om de lokale bevolking te dwingen westerse kleding zoals korte broeken te dragen. Veel mannen voelden zich naakt zonder hun peniskoker waardoor sommigen een broek over hun koker droegen. Ook in de jaren 1970 heeft de Indonesische regering geprobeerd het gebruik van de peniskoker te ontmoedigen door de inheemse bevolking te stimuleren westerse kledij te dragen omdat dat als 'modern' werd beschouwd. Deze campagne is in enkele delen van het Centraal Bergland zoals de Baliemvallei onsuccesvol gebleken.