2012-10, WMR 17994<BR> Tuscarora miniature human figures; RMV 2012-10: wood, feather; h. 10.5 cm.; WMR 17994: wood; h. 10 cm.; both ca. 1880.<BR> Unlike the other pieces in Ten Kate's northeastern collection, these figures are not representative of the contemporary souvenir genre. Rather it appears to exemplify both the artistic innovation and the playing to stereotype that was stimulated by the tourist trade. The simply carved representation of an Indian warrior (RMV 2012-10) was probably created as a unique example or as one of a small number of similar items to satisfy the desire for cheap, quickly produced souvenirs. Though formally minimalist, the figure is linked to a long tradition of woodcarving and sculpture in northeastern North America that is characterized by a refined, simplified naturalism. The style can be seen in the beautifully carved anthropomorphic heads and figures incorporated into finely made war clubs, bowls, spoons, pipe bowls, masks, and lacrosse sticks, as well as on a few large-scale effigies. Most of these traditional types of sculpture ceased to be made or were removed from public view during the nineteenth and twentieth centuries as warfare ceased and Christian missionaries and government officials suppressed traditional forms of spirituality and ritual. Hodenosaunee anthropomorphic and zoomorphic flat wood carvings were also made for use in the traditional bowl game and were usually destroyed immediately after. These game pieces also might have served as a source of inspiration for this small sculpture (Blau et.al. 1978:497; Phillips 1987:86-87; Maurer 1989). WMR 17994 is a well-carved three-dimensional "action-doll" and exhibits the qualities of the Tuscarora woodcarver. Similar specimens, including figures with False Face masks, are encountered in some museum collections.<BR> (Hovens and Phillips 2008-2009)<BR> <BR> <BR> INDIAANSE POPPEN<BR> <BR> NORTHEAST (cornhusk dolls)<BR> Materialen: twijgjes, dennennaalden, bladeren, wortels van struiken, boombast en cornhusk (maïsblad). Overigens werden in andere delen van Amerika ook poppen van maïsblad gemaakt, maar die van de Irokezen uit het Noordoosten zijn het meest bekend (Lenz 1986: 34). Nadat blanken stof en kralen hadden geïntroduceerd, maakten vrouwen poppen hiervan voor hun dochters. Deze leerden naaien en beadwork (kralenwerk) doordat zij hun moeder hielpen met het maken van kleertjes en een met kralenwerk versierd cradleboard (wiegeplank) voor hun pop (ibid.1986:35).<BR> Cornhusk poppen hebben traditioneel geen gezichten. Hiervoor worden verschillende verklaringen gegeven: zonder gezicht wordt de fantasie van het kind beter ontwikkeld, als het kind de pop beschadigd zou de pop het kind niet kunnen straffen omdat de pop het kind niet kan herkennen, en volgens een populair Seneca verhaal is het beter om goede morele waarden te hebben dan een mooi gezicht (ibid.:35). Na een maïsziekte in de jaren dertig kwam een man op het idee poppen met lederen hoofdjes te maken. Deze verkochten goed en zo ontstond een nieuwe specialisatie (ibid.:81).<BR> TMS: 362-7, 710-26, 2012-10, 5715-2661, 5715-2662, 5715-2679, 5852-27.<BR> (PH, 2000)