Voordat metaal werd geïntroduceerd door Europeanen werden werktuigen in Melanesië voornamelijk gemaakt van steen, schelp, vuursteen en tanden van verschillende dieren, vooral slagtanden van varkens. Deze werktuigen werden gebruikt voor diverse taken zoals het omhakken van bomen, tuinbouw, de bouw van kano's, houtsnijwerk en voedselbereiding. Op de grotere eilanden waar steen aanwezig was werden voornamelijk stenen werktuigen gebruikt, op de atollen en koraaleilanden waar steen niet voorradig was werden dissels, messen en schrapers gemaakt van schelpdieren. Stenen werktuigen bereikten deze laatstgenoemde eilanden door de ruilhandel.<BR> <BR> In Melanesië is de dissel het basisgereedschap en wordt zelfs vaker gehanteerd dan de bijl. De stenen disselkling werd gewoonlijk gemaakt van grote keien die men zocht, er werd niet veel mijnbouw bedreven. De kling werd gevormd door afslagen van de kei te slaan, waarna de snijkant werd geslepen met een stuk zandsteen of een ander geschikt ruw materiaal. Klingen gemaakt van schelp hadden dezelfde vorm als de stenen klingen en waren gemaakt door een plak uit een schelp te snijden en te slijpen. Dissels werden op verschillende manieren geschacht. De eenvoudigste manier is de kling direct in een split in het hout vast te zetten. Dit heeft wel als nadeel dat de steel gemakkelijk kan splijten tijdens werkzaamheden. De meest gebruikte schachtmethode in Melanesië is om de kling te bevestigen aan een gevorkte boomtak waarbij de zijtak als handvat dient.<BR> <BR> De traditionele stenen en schelpen werktuigen werden in Nieuw- Brittannië al vroeg vervangen door metalen gereedschap. Aan het eind van de negentiende eeuw was het voor Europese verzamelaars haast onmogelijk om stenen werktuigen te vinden.