De eerste gedocumenteerde voorbeelden van lepels met mensfiguren komen uit het eind van de negentiende eeuw. Het figuur op het handvat wordt bin-nullol genoemd, wat zoveel betekent als beschermfiguur (Capistrano-Baker,1994:115).<BR> De meeste lepels met mensfiguren zijn gemaakt door de Ifugao. De Kankanay produceerden en gebruikten een zelfde soort lepel maar in mindere mate dan de Ifugao. Soms is het mogelijk een individuele stijl van een artiest te ontdekken (Ellis,1981:215)<BR> De Ifugao lepels (idu of pakko) werden, wanneer niet in gebruik, bewaard in speciale manden (ayud). Mannen droegen ze in heuptassen mee wanneer ze van huis waren. Sommige lepels hebben ook een ring op het hoofd waaraan ze opgehangen konden worden wanneer ze niet gebruikt werden (Ellis,1981:215,219).<BR> De handvat-figuren geven een rijke variatie van thema's weer, er zijn lepels met afbeeldingen van priesters in hun gehurkte houding, doden met gekruiste armen en figuren met het lichaam van een dode op zijn rug. Ook de andere kant van de levenscyclus wordt afgebeeld, verschillende lepels hebben handvatten met twee mensfiguren in coitushouding, zwangere figuren en figuren met een kind in de armen. Op het hoofd kunnen de figuren watervatten hebben, en soms wordt een Europeaan of een Amerikaan afgebeeld. De lepels laten het hele spectrum van het Ifugao leven zien (Ellis,1981:215).<BR> De kenmerken van de mensfiguren op de lepels en vorken zijn niet gestandaardiseerd. Geen twee figuren zijn precies hetzelfde tenzij ze voor commerciele doeleinden geproduceerd zijn (de los Reyes,1975:16). <BR> In de tweede helft van de negentiende eeuw was er een groeiende (westerse) vraag naar curiosa. Reizigers verzamelden grote hoeveelheden voorwerpen, veel van deze voorwerpen werden in opdracht van de verzamelaar gemaakt, anderen voorwerpen waren traditioneel gebruikt. In de tijd dat de Amerikanen regeerden over de Filippijnen (1898-1946) groeide de markt en de productie van de houtsnijwerken. Van 1907 tot 1925 werd de productie en verkoop van "native goods" gestimuleerd. In deze periode produceerden de Ifugao houtsnijwerkers duizenden figuren, kommen met figuren, lepels, vorken. De voorwerpen uit deze periode hebben minder accesoires dan eerdere voorwerpen, waarschijnlijk doordat er snel veel geproduceerd moest worden (Ellis,1988:180-182) <BR> De meeste figuren op de lepels laten staande of zittende figuren zien, soms worden deze getypeerd als anito's, voorouderfiguren of goden. Het is onwaarschijnlijk dat de figuren daadwerkelijk goden voorstellen omdat de lepels niet gebruikt werden in ritueel en ze geen sacrale betekenis hadden. Zoals al eerder bleek kunnen de figuren wel bescherming bieden wanneer men van huis is. De figuren zijn dan wellicht geen goden, ze hebben wel een bovennatuurlijke betekenis. De lepels die door de priesters gebruikt werden, hadden meer de vorm van de schelplepels die in het zuiden gebruikt werden bij begrafenissen. De lepels worden als erfstukken overgedragen maar er zijn geen aanwijzingen voor de verondestelling dat de figuren een speciaal individu voorstellen (Ellis,1981:219). <BR> De lepels worden uit verschillende soorten hout gesneden. Ze worden goed onderhouden en na elk gebruik gewassen. Veel lepels (hoewel niet in de collectie van het RMV) hebben een zwart, glanzend uiterlijk. Deze patina is verkregen door na het wassen de lepel in te smeren met eendevet of reuzel vermengd met roet. De eetkommen worden op dezelfde manier behandeld. Hoewel de lepels gebruikt kunnen worden om vast voedsel uit een vat te nemen, worden ze meestal gebruikt om water, wijn of soep te pakken (Ellis,1981:219).<BR> <BR> Capistrano-Baker, Florina H.<BR> 1994 Art of Island Southeast Asia, The Fred & Rita Richman Collection in the Metropolitan Museum of Art.<BR> <BR> Ellis, George<BR> 1981 Arts and Peoples of the Northern Philippines. In: The people and art of the Philippines. Casal e.a.<BR> <BR> 1988 Ifugao Art. In: Island and Ancestors, Indigenous Styles of South East Asia. Edited by J.P.Barbier & Douglas Newton.<BR> <BR> Reyes, Roberto de los<BR> 1975 Traditional Art of the Philippines.