Dit schild is aan de bovenkant smaller dan het lichaam van een mens, dus om speren en pijlen te ontwijken moest de krijger actief zijn schild gebruiken. De bewegingen die hierbij gemaakt werden, waren ook onderdeel van rituele schilddansen. Het schild werd vastgehouden aan een gevlochten handvat aan de achterkant.<BR> <BR> Schilden waren de meest belangrijke verdedigingswapens tegen slagen, speren of afgeschoten pijlen. Ook kon het schild ook als een soort wapen functioneren waarmee de vijand tegen de grond gedrukt werd om hem vervolgens te doden. Ze werden in Melanesië per regio op verschillende manieren gedragen; sommigen werden in de hand gehouden tijdens het gevecht, andere werden om de nek gehangen om de borst te beschermen en konden soms op de rug gedraaid worden bij terugtrekking. In Melanesië konden schilden ook versierd zijn met gestileerde afbeeldingen van mensfiguren. Zij werden vaak gezien als de geesten van overleden personen, kregen de naam van een overleden familielid en gebruikt in aanvallen om de dood van die voorouder te wreken. Schilden hadden ook een sterk psychologisch effect. Afbeeldingen en de kleuren waarmee ze op schilden waren geschilderd joegen de vijand schrik aan. Maar al rond 1897 werd gezegd dat houten schilden gemaakt werden voor de verkoop aan Europeanen en niet voor de strijd. Hoewel er regionale verschillen bestonden qua ontwerp en materiaal konden de schilden overal voorkomen door het ruilverkeer dat plaatsvond tussen de eilanden.<BR> <BR> De introductie van Europese vuurwapens maakte het gebruik van schilden overbodig tijdens de strijd, kogels gingen er dwars doorheen.