Aardewerk om graan of water in te bewaren, om eten in te koken of bier in te brouwen, is een symbool van de nabijheid van de mensen bij het land. Het is een essentieel deel van Zimbabwe’s materiële cultuur dat vele millennia terug gaat. De kwaliteit van de ontwerpen lijkt erop achteruit zijn gegaan sinds het kolonialisme en de introductie van de massaproductie van allerlei duurzame schotels en bakken. Hoewel deze traditionele ambacht is, generaties langs doorgegeven van moeder op dochter, nog steeds uitgevoerd word, is de kwaliteit van het verleden aan het verdwijnen. <BR> Traditioneel werd pottenbakken alleen door vrouwen gedaan. De klei werd verzameld uit specifieke lagen van de aarde. Volgens een legende mogen alleen vrouwen na hun menopauze deze klei verzamelen. De klei werd niet bewerkt met een wiel, maar volledige met de hand gemodelleerd, beginnend met een bal of klei die ze geleidelijk in de gewenste vorm kneedde. In andere gevallen paste ze de klei in een simpel concave mal van aardewerk, hout of kalebas. Nadat de klei gedroogd was werden de potten op een stapel verzameld, bedekt met een brandbaar materiaal (boomschors of gedroogde mest), en buiten in een open vuur gebakken.