Om zich tegen de met haaientanden ingelegde wapens te beschermen droegen de krijgers van Kiribati uitrustingen die gemaakt waren van geknoopte kokosbastvezel. Soms werd menselijk haar verwerkt in het knoopwerk. De uitrusting bestond gewoonlijk uit een jas, een broek en een helm met oorbescherming. Daarnaast werd een hoog opstaande nekbeschermer gedragen, om zich te beschermen tegen stenen die de vrouwen van achteren naar de vijand wierpen. Soms werd ook de keiharde gedroogde huid van roggen om de buik gewikkeld voor extra bescherming. De hele uitrusting was zo zwaar dat de krijger in de strijd een helper had die voor hem zijn wapens droeg. Omdat de uitrusting zo ongewoon is voor de regio Micronesië wordt aangenomen dat ze waarschijnlijk een invloed van buitenaf is geweest.<BR> <BR> De inheemse bevolking van Kiribati werd in vroege Europese ooggetuigenverslagen beschreven als bijzonder oorlogszuchtig. De familie- en clangroepen bestreden elkaar voortdurend en er werden ook expedities naar andere eilanden georganiseerd. Oorlogsvoering was sterk geritualiseerd en de twee groepen troffen elkaar op een afgesproken plaats in een vaste opstelling waarbij de vrouwen, kinderen, ouderen en ongewapende mannen toekeken. Vaak steunden zij hun krijgers door bijvoorbeeld stenen naar de vijand te werpen. De traditioneel gevoerde oorlog had niet noodzakelijk veel doden bij de vijand als doel waardoor conflicten zich jaren voortsleepten wanneer geen smartengeld betaald werd. De vijandelijkheden werden onder Brits koloniaal bestuur en later ook door Christelijke missionarissen tegengegaan. De wapens en verdedigingsuitrustingen waar deze eilandengroep zo bekend is geworden zijn hierdoor al lange tijd niet meer in gebruik.