In de traditionele Irokese oorlogsvoering stond het nemen van gevangen in hoger aanzien dan het doden van hen. Dit was vooral het geval in de zogenaamde "mourning wars" in de zestiende en zeventiende eeuw. Door nieuwe ziekten zoals de mazelen waartegen de inheemse bevolking geen weerstand had heerste paniek en daalde de populatie sterk waardoor rouwende inheemse gemeenschappen probeerden de sociale cohesie te behouden door adoptie en assimilatie van krijgsgevangenen. Voor het vastsnoeren van gevangen bestonden een aantal verschillende soorten banden die om de nek van de gevangene werden gewikkeld en daarna aan een paal of aan de gordel van de overwinnaar werd bevestigd. De banden waren gedecoreerd met pennen van stekelvarkens of kralenwerk en werden door krijgers in hun buideltas meegedragen.