De schacht is gemaakt van hout.<BR> Ongeveer in het midden waren in een schuine richting drie lange, aan de binnenkant driekantige punten bevestigd. Deze zijn echter afgebroken.<BR> Deze dienen om een vogel te raken, wanneer de punt aan het boveneinde doel mist.<BR> Op het boveneinde is een lang stuk ijzerdraad in plaats van een punt gestoken.<BR> In het midden van het ondereinde is een uitgeholde benen knop bevestigd, die dient om de haak van het werphout tegen te plaatsen.<BR> Het werphout is bewaard onder nummer RMV 690-11.<BR> De vogelspeer werd gebruikt om vanuit de kajak op zwemmende vogels te jagen.<BR> De opzet was meer de vogel te verdoven of in de vorkachtige constructie te verstrikken dan om het beest te doden.<BR> Men wilde de huid zo min mogelijk beschadigen, omdat men van de vogelhuid jassen maakte.<BR> Reeds eind negentiende eeuw was de volgende, vernuftige jachtmethode in onbruik geraakt:<BR> Een leertje met twee stukjes been, dat namelijk aan de speer verbonden was, deed tijdens de vlucht een fluitend geluid ontstaan dat leek op dat van de gejaagde vogel.<BR> Deze strekte dan zijn nek uit om te kijken of er een soortgenoot aankwam. <BR> Het beest maakte zich op die manier groter, en werd dus met meer kans geraakt.<BR> In de pre-contactfase had de vogelspeer benen punten; na de komst der Europeanen werd steeds vaker metaal gebruikt.<BR> In Oost-Groenland, in Ammassalik, werd de vogelspeer ook bij de berenjacht gebruikt.<BR> Dit was niet serieus bedoeld om de beer te verwonden. <BR> Het ging er meer om dat iedereen, die met de hand of met een wapen de beer had aangeraakt, volgens de gewoonte recht had op een deel van de buit.<BR> In Oost-Groenland is de regel: Wie een ijsbeer ziet, is de eigenaar, en jachtpartners hebben ook zonder aanraking rechten op de beer.