Op de laagliggende atollen rondom Yap wordt tegenwoordig nog steeds geweven. Eigenlijk zijn zij nog de enigen in heel Micronesië die nog een levende weeftraditie kennen. De traditionele cultuur is lange tijd vrij intact gebleven doordat de eilanden klein zijn en over het hoofd gezien werden door Europese koloniale grootmachten en de eerste missionarissen die de eilandjes bereikten gedood werden. Pas na de Tweede Wereldoorlog werd de bevolking op eigen verzoek gekerstend door Father Walter. Hij had groot respect voor en interesse in de inheemse cultuur en importeerde voor de vrouwen nieuwe garens. Nieuwe patronen werden en zelfs compleet nieuwe doeken werden ontwikkeld. Kenmerkend voor de textielen op Woleai is de "peich" een doek met drie smalle donkere, in de lengte lopende strepen en een in brokaat geweven patroon aan beide uiteinden. Tegenwoordig worden traditioneel geweven doeken door voornamelijk de vrouwen gedragen, mannen dragen fabrieksmatig gefabriceerd textiel. Handgeweven doeken vertegenwoordigen vooral vrouwelijke waarden en worden bij belangrijke gebeurtenissen in een mensenleven uitgedeeld. Bij geboorte wordt de placenta in een oude doek gewikkeld en op het strand begraven, een dode wordt bedekt met doeken begraven en wanneer een meisje haar eerste menstruatie heeft wordt dat door het hele dorp gevierd en krijgt zij veel doeken als geschenk aangeboden. De doeken hebben een seksuele bijbetekenis voor mannen vanwege datgene dat zij normaal gesproken voor hun ogen verborgen houden. De gewassen doeken worden op een verborgen plaats gedroogd en bij vervoer of overhandiging worden ze bedekt en tamelijk geheimzinnig doorgegeven. Vroeger werden de doeken als tribuut van de kleine atollen aan het grote eiland Yap betaald omdat geloofd werd dat de bewoners van dat eiland met hun magische krachten het weer konden beheersen.