De harpoenpunt is gemaakt van been en voorzien van dubbele weerhaken.<BR> <BR> Er zijn vele soorten harpoenpunten, afhankelijk van de vorm en het doel van de harpoen. De plaats en vorm van de gaten waardoorheen de harpoenlijn gehaald wordt kunnen verschillen, evenals de vorm en grootte van de punt. Invloeden van diverse regio's kunnen elkaar kruisen, en bepaalde typen die vroeger veel voorkwamen zijn later in onbruik geraakt. Deze harpoenpunt heeft één gat en werd vermoedelijk gebruikt bij de jacht op zeezoogdieren.<BR> <BR> Het gebruik van been is de meest traditionele manier van vervaardiging.<BR> Toen de Inuit met de Russen en Amerikanen kennismaakten en aan metaal konden komen, werden ook ijzeren harpoenpunten gebruikt. <BR> <BR> Meestal werden bij de Inuit harpoenpunten op een losse harpoenschacht gezet. Tijdens de zeehondenjacht kantelde zo'n harpoenpunt wanneer hij de zeehond raakte. De harpoenpunt kwam dan dwars voor het gat te zitten dat hij zelf in de zeehond maakt.<BR> <BR> Een harpoen werd veelal in combinatie met een harpoenlijn en vangblaas gebruikt. De zeehond werd middels een harpoenlijn verbonden aan een vangblaas. De vangblaas hield een gevangen zeehond drijvende en voorkwam dat het dier naar beneden wegdook.<BR> <BR> Door de introductie van geweren werden harpoens steeds minder gebruikt en ze worden tegenwoordig alleen nog gebruikt bij de jacht op enkele walvissoorten.<BR> <BR> Een harpoen kon een stuk verder -en met meer kracht- worden gegooid indien gebruik werd gemaakt van een zogenaamd werphout (zie RMV 1-1423). Dit was een plankje met een groef erin aan het eind van de groef een ivoren blokje. Het onderste deel van de harpenschacht werd in de groef gelegd en het einde rustte tegen het blokje. Met een voorwaartse beweging van de arm wordt de harpoen dan vanaf het werphout gelanceerd. Een handvat en een gat in het plankje, waardoor men de wijsvinger steekt, zorgden ervoor dat de gebruiker het werphout goed in de hand kon houden.<BR> <BR>