Aangenomen mag worden dat deze pijlpunt (mogelijk ook een speerpunt) van ten zuiden van de lijn Kotzebue - St. Michael - Tanana Rivier - Sitka stamt, het leefgebied van de meest westelijke Inupiaq, de Yup'ik en de Sugpiaq. De precieze culturele herkomst van dit object is nog niet vastgesteld, zodat voorlopig volstaan moet worden met een algemenere notitie.<BR> <BR> Pijl en boog werden gebruikt bij de jacht en de oorlogvoering. Voor de jacht op groot wild en in conflicten met andere territoriale groepen werden wat langere pijlen gebruikt, voor de jacht op kleine landdieren kortere. In de manier van jagen met pijl en boog bestonden regionale voorkeuren. Hoewel de Eskimo's rond Kotzebue Sound vast en zeker met pijl en boog op groot wild gejaagd moeten hebben, zetten zij voor kariboes, beren en bergschapen ook dodelijke vallen op [Burch 1984:310]. De Yup'ík van Centraal Alaska (ook wel Zuidwest-Alaska genoemd) jaagden met pijl en boog op kariboes [Vanstone 1984:232]. Kleinere dieren werden eerder met vallen of netten gevangen. <BR> De Eskimo's van Nunivak Island jaagden met pijl en boog op kariboes. Voor zeevogels gebruikte men vogelsperen [Lantis 1984:214].<BR> De Pacific Eskimo's (Alutiiq of Sugpiaq geheten) lijken bij de jacht ter zee als het om otters ging de voorkeur gegeven te hebben aan de werpspies (dart) en harpoenpijl [Clark 1984:187, 189]. Met pijl en boog schieten en tegelijk moeten varen is immers lastig, zolang men niet in een meerpersoonskajak (baidarka) vaart. Maar bij de jacht op zeevogels gebruikte men pijl en boog, en een pijlenkoker werd mee in de boot genomen [Clark 1984:189-190].<BR> <BR> Behalve een jachtwapen vormden pijl en boog ook een oorlogswapen, Hoewel het woongebied tamelijk uitgestrekt was en in principe genoeg bood om in het levensonderhoud te kunnen voorzien, waren schaarste en hongersnood niet bepaald onbekend. De bevolking was, voor de verspreiding van besmettelijke en dodelijke ziekten door de Europeanen, ook omvangrijker. Onderlinge conflicten kwamen daarom vaker voor dan men zou denken. Het ging daarbij om meer dan alleen maar bloedwraak of vrouwenroof. Conflicten hadden vaak een economische oorzaak. Men probeerde namelijk in termen van diversiteit van het ecosysteem en van beschikbare producten voor consumptie en handel goede allianties te vormen, en een eigen territorium of zone af te bakenen tegenover vreemden. Dit betekende meestal dat een groep aan de kust zich verbond met een in het binnenland, of dat eilandbewoners het met kustbewoners op een accoord gooide Ray 1984:287]. Oorlog was een frequent verschijnsel. Zowel in Alaska als Siberie hielden de mannen zich in fysiek goede conditie en oefenden zij met hun wapens, die volgens mededelingen van westerse handelaren en reizigers vrijwel altijd in goede staat verkeerden [Burch 1988:229-231]. Mensen waren altijd op hun hoede en gereed om een aanval af te slaan. <BR> <BR> Gegevens over Inuit oorlogvoering moeten her en der bijeengesprokkeld worden in de vakliteratuur. Hoewel een belangrijke jaarmarkt en de tussen november en januari gehouden Boodschapperfeesten in het gebied van Kotzebue Sound voor enige regionale integratie vormden, was er verdeeldheid tussen de groepen onderling, heersten er wederzijdse vooroordelen en verdenkingen, en was regelrechte oorlog tot in de eerste helft van de 19e eeuw geen uitzondering [Burch 1984:306].<BR> Verhalen -al dan niet overdreven en stigmatiserend- over conflicten tussen de Alaskaanse Bering Straat Eskimo's en de Siberische Inuit komen voor in de lokale volksoverlevering en in Russische berichten. Ook waren er vijandelijkheden met de Athapascan Indianen en met Eskimogroepen waaraan men niet verwant was en ook geen alliantie mee had [Ray 1984:287]. De Eskimo's van Nunivak Island kennen eveneens verhalen over hoe 'vastelanders' raids uitvoerden op hun eiland, en hoe zij op hun beurt overvallen op het vasteland pleegden [Lantis 1984:216]. Het leiden van zo'n actie leverde bewondering op en boezemde ontzag en zelfs vrees in. Bij zo 'n overval was het de bedoeling een (nachtelijke) verrassingsaanval te plegen terwijl de bewoners in hun huizen waren, en vrijwel iedereen, vrouwen en kinderen niet uitgezonderd, om het leven te brengen [Lantis 1984:218]. Soms werden enkele vrouwen gespaard, maar zij werden slechts kort in leven gehouden en stierven een vreselijke marteldood [Burch 1988:231]. Een favoriete tactiek was ook een bloedbad aanrichten als de vijand zich verzameld had voor een religieus festival in het feesthuis [Burch 1988:231]. Om dit soort gevaren tegen te gaan waren de mannen altijd bewapend en hadden gemeenschapshuizen geheime uitgangen. Men mag ook veronderstellen dat er mannen op wacht stonden. <BR> <BR> Dat men aan deze hit and run tactieken de voorkeur gaf wil niet zeggen dat het nooit tot een gevecht 'op het slagveld' kwam. De Alaskaanse Eskimo's waren bekend met de principes van de open of gesloten gevechtslinie, en zij letten op terreinvoordeel en de windrichting. Boogschutters begonnen het gevecht, en daarna volgde een massale aanval met de hoofdmacht, die bewapend was met speren, knotsen en messen.<BR> <BR> <BR> <BR>