Rolschildering (pat) geschilderd door Manaranyan Chitrakar uit het dorp Naya. De schildering toont de Harmonie of Eenheid van Mensen en Religies. Hij bestaat uit zeven scènes boven elkaar. Van boven naar beneden zijn afgebeeld: <BR> 1. Adi Mata (dit is de leven gevende Al-Moeder of Oer-Moeder; een metafoor) heeft twee kinderen, een jongen en een meisje. Toen ze groter waren geworden werd één hindoe, de ander moslim. <BR> 2. Links Christus aan het kruis, rechts het hindoe godentrio Jagannatha-Subhadra-Balabhadra dat vereerd wordt in Puri (Orissa). <BR> 3. Moslims bij een heiligdom. <BR> 4. Links een christen (blauw gewaad) en een moslim (rood gewaad), rechts een hindoe asceet (geel lichaam, hoog opgebonden haar, een korte lendendoek) en een jain (rood gewaad). In het midden een boom met een Mata, een Moeder(godin). De verschillend gevormde en gekleurde bloemen symboliseren "vogels van diverse pluimage" ofwel "allen zijn haar kinderen, hoe ze er ook uitzien, wat ze ook geloven". <BR> 5. Hindoes (links) vechten met moslims (rechts) <BR> 6. Bovenstaande is dom "apengedrag" (de dieren in de boom zijn apen), in een junglewereld. <BR> 7. Allen zijn één. Alle mensen zijn broeders. Onder de Nationale vlag van India zijn allen van alle gezindten harmonieus verenigd (India is een seculiere republiek). <BR> <BR> In veel delen van India hebben eeuwenlang verhalenvertellers rondgetrokken. Sommigen vertelden hun verhaal zingend, in combinatie met een beschilderde rol waarop de episodes staan afgebeeld. In Bengalen (zowel het gebied dat nu deel uitmaakt van Bangladesh als de Indiase deelstaat West Bengal) heten de minstreels patua. Zij zijn zowel verhalende zangers als de schilders van verticale vertelrollen, genaamd pat.<BR> De verhalen hadden meestal een religieuze context. De zangers - en schilders - waren altijd mannen. Tegenwoordig worden de pats ook geschilderd door vrouwen, die echter niet zingen. Het zingen is sowieso afgenomen.<BR> <BR> Door de sterk toegenomen impact van moderne informatie verschaffers en verhalenoverdagers als bioscoop, tv, dvd en internet is het emplooi van de patua's sterk afgenomen. Velen hebben zich aangepast aan de moderne tijd en zijn actuele thema's gaan schilderen zoals historische en politieke actualiteit (de moord op Indira Gandhi, communalistische rellen zoals rondom de Babri Masjid/Ram Mandir, 9/11), natuurrampen (aardbevingen, de tsunami van 26.12.2004) of actuele maatschappelijke thema's (aids, scholing voor meisjes, gelijkberechtiging van vrouwen). In afgelegen dorpjes vinden zij hiermee, ondanks dat ook daar tv is doorgedrongen, nog enigermate klandizie. Maar de meeste pats met een modern thema worden nu vervaardigd voor 'stedelingen' die moderne rurale kunst aan de muur willen en voor binnen- en buitenlandse toeristen. In de dorpen koopt niemand een pat. Sommige nieuwe schilderingen met een nieuw thema worden gecreëerd zonder een lied erbij.<BR> <BR> De schilder van deze rol is moslim, net als de meeste patua’s van Naya. Toch schildert hij ook hindoevoorstellingen en seculiere thema’s. In het verre verleden vormden de patua’s een hindoekaste van schilders/zangers, maar zij gingen in de Mughal-tijd merendeels over tot de islam. Hun clientèle bestaat zowel uit hindoes als uit moslims, en daarom hebben de patua’s zich altijd tussen de twee geloofsgemeenschappen in bewogen. In hun schilderingen pleiten zij voor tolerantie en verdraagzaamheid tussen de bevolkingsgroepen van India. Hindoegoden bezingen zij met evenveel passie als moslimheiligen. En desgewenst zwakken sommige patua’s hun islamitische achtergrond af door te beweren dat ze ‘noch hindoe noch moslim’ zijn. Een soortgelijke neutraliteit valt af te lezen uit deze rolschildering, die de verschillende religies van India bejubelt. Door geen partij te kiezen passen de schilders van Naya naadloos in de multireligieuze en internationale omgeving waarin zij hun werkzaamheden verrichten.<BR> <BR> Vervaardiging<BR> Gouache op papier. Het papier is verstevigd met katoen dat aan de achterzijde is geplakt.<BR> <BR> De scènes worden geschilderd op vellen wit papier die aan elkaar genaaid worden. De vellen worden tegenwoordig in een winkel gekocht. <BR> Er kan een vluchtige grondtekening worden aangebracht, met lampzwart of vermiljoen of met een gewone (bal)pen.<BR> <BR> De verf is ofwel commerciële fabrieksverf of - goedkopere, maar om te vervaardigen tijdrovender - verf van natuurproducten: geel van geelwortel, groen van bonenbladeren, rood van granaatappelsap, wit van kalk, zwart van roet (lampenzwart) of verbrand rijstkaf, blauw van indigo. Volgens de schilders (patua's) gaat fabrieksverf eerder craquelures vertonen, vervaalt sneller en wordt het eerder aangevreten door insecten en knaagdieren.<BR> <BR> De oudere garde schilders gebruikt nog kwasten van geitenhaar (voor de grote lijn en grote kleurvlakken) en eekhoornhaar (fijne detaillering). Maar kwasten met haren van synthetisch materiaal zijn alom in opkomst en al veel in gebruik.<BR> <BR> Als de schildering is voltooid wordt ter versteviging aan de achterzijde katoen aangebracht; deze wordt in lange banen geplakt. De katoen bestaat vaak uit uit oude lappen bijvoorbeeld van niet meer gebruikte en versleten sari's.