"Alle schepen kunnen varen, alleen de grote Rembrandt niet" was een liedje dat de moeder van A. Alberts leerde aan haar oudste zoontje, wanneer ze met hem door de straten van Amsterdam liep, of door de lanen van Haarlem. Die grote Rembrandt was een zusterschip van de 'Vondel' en de 'Grotius', het schip dat is afgebeeld op deze prentbriefkaart, omstreeks de eeuwwisseling gebouwd voor rekening van de Stoomvaart Maatschappij Nederland (SMN). Ze vervoerden passagiers en vracht van Nederland naar Nederlands-Indië. Vooral passagiers, want het aantal Nederlanders dat in Indië toekomst zocht en vond nam in die tijd vrij sterk toe. Dat betekende meer hutten, meer dekruimte, kortom meer bovenschip op een romp, die niet al te breed mocht zijn, want anders kon de boot niet door de toen nog smalle sluizen van IJmuiden. Het gevolg voor de Rembrandt was, dat ze licht schommelde of zwaaide tijdens de reis. Vandaar dat liedje. Sommigen zeiden: ze is dronken. De 'Rembrandt' was in de vaart van 1906 tot 1928, de 'Vondel' van 1907 tot 1930 en de 'Grotius' van 1907 tot 1931. Albert Alberts (1911-1995) was tijdens zijn leven onder meer bestuursambtenaar op Madura. Hij schreef korte verhalen, novellen, romans, memoires en historische studies. Zijn Indische jaren vormden wellicht de belangrijkste van zijn leven. Hij zou er veel over schrijven. Het verhaal over de Rembrandt leidde "Twee jaargetijden minder" in, het boekenweekessay van 1992.<BR> <BR> Rob Jongmans