Verticale rolschildering ('pat') met een voorstelling van de tsunami van 26-12-2004, geschilderd door mevrouw Sinhalata Chitrakar uit het dorp Naya, bij Pingla (dorp), district Medinipur, deelstaat West Bengal.<BR> <BR> In veel delen van India hebben eeuwenlang verhalenvertellers rondgetrokken. Sommigen vertelden hun verhaal zingend, in combinatie met een beschilderde rol waarop de episodes staan afgebeeld.<BR> In Bengalen (zowel het gebied dat nu deel uitmaakt van Bangladesh als de Indiase deelstaat West Bengal) heten de minstreels patua. Zij zijn zowel verhalende zangers als de schilders van verticale vertelrollen, genaamd pat.<BR> De verhalen hadden meestal een religieuze context. <BR> <BR> Door de sterk toegenomen impact van moderne informatie verschaffers en verhalenoverdagers als bioscoop, tv, dvd en internet is het emplooi van de patua's sterk afgenomen. Velen hebben zich aangepast aan de moderne tijd en zijn actuele thema's gaan schilderen zoals historische en politieke actualiteit (de moord op Indira Gandhi, communalistische rellen zoals rondom de Babri Masjid/Ram Mandir, 9/11), natuurrampen (aardbevingen, de tsunami van 26.12.2004) of actuele maatschappelijke thema's (aids, scholing voor meisjes, gelijkberechtiging van vrouwen). In afgelegen dorpjes vinden zij hiermee, ondanks dat ook daar tv is doorgedrongen, nog enigermate klandizie. <BR> Maar de meeste pats met een modern thema worden nu vervaardigd voor 'stedelingen' die moderne rurale kunst aan de muur willen en voor binnen- en buitenlandse toeristen. In de dorpen koopt niemand een pat.<BR> Sommige nieuwe schilderingen met een nieuw thema worden gecreëerd zonder een lied erbij.<BR> <BR> De meeste patua's zijn moslim (vroeger waren zij hindoe maar de meesten zijn overgegaan op de islam) doch er komen ook enkele hindoes onder hen voor. <BR> Hun verhalen droegen altijd de signatuur van beide geloofsrichtingen. <BR> De zangers - en schilders - waren altijd mannen. Tegenwoordig worden de pats ook geschilderd door vrouwen, die echter niet zingen. Het zingen is sowieso afgenomen.<BR> <BR> <BR> <BR> Vervaardiging<BR> Verf op papier. Het papier is verstevigd met katoen dat aan de achterzijde is geplakt.<BR> <BR> De scènes worden geschilderd op vellen wit papier die aan elkaar genaaid worden. De vellen worden tegenwoordig in een winkel gekocht. <BR> Er kan een vluchtige grondtekening worden aangebracht, met lampzwart of vermiljoen of met een gewone (bal)pen.<BR> <BR> De verf is ofwel commerciële fabrieksverf of - goedkopere, maar om te vervaardigen tijdrovender - verf van natuurproducten: geel van geelwortel, groen van bonenbladeren, rood van granaatappelsap, wit van kalk, zwart van roet (lampenzwart) of verbrand rijstkaf, blauw van indigo.<BR> Volgens de schilders (patua's) gaat fabrieksverf eerder craquelé vertonen, vervaalt sneller en wordt het eerder aangevreten door insecten en knaagdieren.<BR> <BR> De oudere garde schilders gebruikt nog kwasten van geitenhaar (voor de grote lijn en grote kleurvlakken) en eekhoornhaar (fijne detaillering). Maar kwasten met haren van synthetisch materiaal zijn alom in opkomst en al veel in gebruik.<BR> <BR> Als de schildering is voltooid wordt ter versteviging aan de achterzijde katoen aangebracht; deze wordt in lange banen geplakt. De katoen bestaat vaak uit uit oude lappen bijvoorbeeld van niet meer gebruikte en versleten sari's.<BR> <BR> De schilders zijn zowel mannen als - in toenemende mate - vrouwen.