Geglazuurde tegel met een liefdestafereel. De afbeelding in reliëf toont een symmetrische compositie van een elegant geklede man en vrouw, gezeten op witte paarden in een landschap met drie gebouwen op de achtergrond. De vrouw biedt de man een bloem aan, maar kijkt hem niet aan. In haar linkerhand houdt zij een parasol vast. De man heeft een valk op zijn hand. Op de achtergrond zijn drie gebouwen te zien: het linkergebouw stelt mogelijk een Armeense kerk in Isfahan voor. Op de voorgrond een hondje. De tegel is voorzien van een fries met bloeiende struiken en vogels. De schildering is gemaakt in de Qajar-stijl van eind 19e eeuw.<BR> <BR> In de beeldtaal van de Qajar-kunst werd de liefde op bedekte manier afgebeeld. Het aanbieden van voorwerpen als bekers met drank of bloemen stond symbool voor het uitwisselen van romantische gevoelens. <BR> <BR> Dergelijke siertegels werden gemaakt als decoratief element aan de muren van woningen, openbare gebouwen en paleizen en dienden tegelijkertijd als wandbescherming tegen vocht. Deze tegel verkeert echter in een dusdanig gave staat dat het onwaarschijnlijk is dat de tegel ooit ingemetseld in een wand is geweest. De Nederlandse verzamelaar heeft de tegel vermoedelijk ter plaatse als sierobject gekocht. Dit was niet ongebruikelijk: in de tweede helft van de 19e eeuw was er een levendige handel in Perzische tegels in Europa. De Iraanse tegelmakers stemden voorstellingen af op hun Europese klantenkring en werkten daarnaast in opdracht van buitenlandse handelaren. Deze handelaren gebruikten de tegels niet ter decoratie van gebouwen, maar kochten ze aan als autonome kunstwerken (Porter 1995: 81).<BR> <BR> De tegel vertoont duidelijke stijlkenmerken van de bekende tegelmaker Ali Muhammad Isfahani. Tegels van zijn hand zijn over het algemeen gemodelleerd in reliëf en geschilderd in kobaltblauw in combinatie met zachte kleuren. De afgebeelde figuren zijn gehuld in zeventiende-eeuwse Perzische kledij; Isfahani liet zich inspireren door de Safavidische kunst van de zeventiende eeuw. Een veelvoorkomende voorstelling is die van een tulband dragende ruiter met een valk in zijn hand (Lane 1957: 86). Van Isfahani zijn zowel tegels met als zonder signatuur bekend; deze tegel is ongesigneerd. Het latere oeuvre van Ali Muhammad Isfahani is volgens Jennifer Scarce in twee fases te verdelen. De eerste fase (tot 1884) kenmerkt zich onder meer door de geringe toepassing van perspectief, volume en schaduw in de afbeeldingen. Gedurende de tweede fase (1884-1887) worden de composities minder statisch, de onderwerpen gevarieerder en de figuren realistischer weergegeven (Scarce 1976: 278-281). Deze tegel, hoewel al vóór 1884 vervaardigd heeft kenmerken van beide fases.<BR> <BR> <BR> Vervaardiging<BR> Tegel van geglazuurd aardewerk. De tegel is handmatig, in serie vervaardigd. Het is een tegel van beige klei in reliëf met een polychrome beschildering onder transparant glazuur. Op het craquelé in de schildering en de barstjes in de ongeglazuurde klei aan de achterzijde na, is de tegel gaaf. De dominante kleur is kobaltblauw, met accenten van turquoise, zachtroze, groen, bruin en beige.