Deze bank is een typerend Zuidoost-Aziatisch ontwerp: de langzamerhand uit de mode gerakende zogenoemde ‘luijbanken’ krijgen de vorm van vier ‘aan elkaar geregen’ stoelen in de Lodewijk XIV-stijl. Zo’n bank vindt men niet in Europa. Luijbanken waren diepe banken om op te zitten en/of te slapen. Het rotan zitvlak werd hiervoor met kussens of een matras afgedekt. <BR> <BR> Terwijl de vorm van het meubel meer van Europese oorsprong is, heeft het snijwerk herkenbare Aziatische karakteristiek: lofwerk, palmbladen, bloemen. Op de bank zijn sporen van rood lak onder de zwarte afwerking gevonden. Dit is een aanwijzing, dat de bank oorspronkelijk zwart was. Veeleer was het meubel rood afgewerkt en mogelijk gedeeltelijk verguld. (Van Gompel e.a. 2013, blz. 118-119).<BR> <BR> Qua kleur, is de verschijningsvorm van dit meubel dus niet authentiek vroeg 18de-eeuws. In de koloniale tijd van de 19de en de vroege 20ste eeuw maakten de meubels van de 17de eeuw een heropleving door. Men begon om opnieuw meubelen in die stijl van de 17de eeuw te maken of oude meubels aan te passen aan voorstellingen hoe ze oorspronkelijk eruit hadden gezien. Een van die voorstellingen was dat de 17de en 18de-eeuwse meubels van zwart ebbenhout waren. Deze bank heeft waarschijnlijk in die tijd zijn zwart uiterlijk gekregen. Dit is nauwelijks te bewijzen, want de absolute datering van afwerkingslagen is fysiek moeilijk. (Van Gompel e.a. 2013, blz. 10-11, 75-76 en 87-92).<BR> <BR> Een vergelijkbare bank zit in de collectie van het museum Serajah in jakarta en het gemeentemuseum Den Haag. Dit meubel is beschreven in Geijn-Verhoeven 2002, p. 88).