Het traditionele Birmese poppenspel dateert uit de 15e eeuw. In de 20e eeuw dreigde het te verdwijnen vanwege de concurrentie met film en televisie, maar door het toerisme is de belangstelling weer toegenomen.<BR> <BR> Poppentheater in Birma is moraliserend. Deugden als eerlijkheid en wijsheid worden benadrukt. Het publiek keert huiswaarts vol wijze lessen over goed en kwaad.<BR> Na een eerbetoon aan de Boeddha en de Nats (geesten) wordt de schepping van de wereld uitgebeeld, met mythische mensen en dieren. Dan volgt het verhaal over de stichting van het koninkrijk; een hoogtepunt is het duet van de prins en de prinses, waarin zij elkaar trouw zweren. Tot slot wordt een 'jataka' opgevoerd, één van de vele verhalen over het leven en de wedergeboorten van de Boeddha. Hierin komen koningen, kluizenaars en wijze mannen voor, die avontuur op avontuur beleven. Maar altijd wordt het goede beloond en het kwade bestraft.<BR> <BR> Een gezelschap bestaat uit poppenspelers, zangers en muzikanten. Het orkest benadrukt de dramatische momenten van de voorstelling. Zangers zingen of declameren de teksten van de meest ingewikkelde poppen.<BR> <BR> Deze set bestaat uit 40 poppen, decorstukken en achterdoeken. De meeste draadpoppen hebben elf draden. Vijf draden verbinden het hoofd, de schouders en het stuitje met het H-vormige speelkruis. Met de zes vrijhangende draden worden bovenarmen, bovenbenen en handen bewogen. Alle poppen hebben hun eigen manier van dansen, met de bijbehorende muziek en zang. Op het toneel bevinden zich decorstukken, zoals een troon of een pagode. Beschilderde achterdoeken geven de plaats van handeling weer: een bos of een paleis.<BR> <BR> Deze koninklijke (lig)bank, is beschilderd in de kleuren rood en goud. <BR>