Het bedekken van roodbruin aardewerk met een witte sliblaag werd al vroeg in veel delen van de islamitische wereld toegepast. Alleen in 10de en 11de eeuws Iran, Afghanistan, Oezbekistan en Transoxanië werd op deze witte ondergrond een decoratie met slib aangebracht. De meest voorkomende sierkleuren waren zwart, mangaanbruin en rood. Ondanks het gebruik van het vrij zware materiaal waren de pottenbakkers in staat opmerkelijk dunne wanden voor schalen te creëren. Een aantal pottenbakkerscentra in Nishapur (in Oost-Iran) en Samarqand (toen Afrasiyab genoemd) produceerde voor lokaal gebruik en de export, maar er waren ook kleine centra die alleen voor de lokale markt produceerden. Populaire decoratiemotieven op dit type aardewerk zijn inscripties (soms met messcherpe lijnen aangebracht), eenvoudige geometrische patronen, gestileerde bladvormen en geabstraheerde vogels. <BR> De schaal behoort tot de categorie van Iraans keramiek dat wordt gekarakteriseerd door geel uitslaande glazuur in de buurt van de in zwart aangebrachte decoratie. Dit wordt veroorzaakt door een reactie van het zwarte pigment, waarschijnlijk chroom, met de kleurloze loodglazuur. Het beoogde kleureffect was intentioneel: het is mogelijk dat het een goedkope imitatie van met luster beschilderd aardewerk was. Vaak gebruikten de pottenbakkers twee verschillende zwarte slibs: een met chroom en de ander zonder zodat niet overal een reactie met het glazuur plaatsvond. Op deze schaal zijn echter ook ongedecoreerde gebieden geelachtig van kleur. <BR> Karakteristiek voor de decoratie op dit type aardewerk is dat deze spaarzaam is aangebracht, veelal in een fries langs de rand met een paar additionele details aan de binnenzijde. Daarin staat het in dezelfde traditie als de visueel sprekende witte kommen en schalen voorzien van een tekstband in een monumentaal maar lastig leesbaar Kufische schriftstijl van het Arabisch, dat veelal werd geproduceerd in Nishapur (zie Wilkinson, 1973: 90-127) <BR> Dit type aardewerk is gevonden in verschillende pottenbakkersplaatsen in Oost-Iran, Afghanistan en Transoxanië. Het werd zowel in de tweede helft van de 10de als in de 11de eeuw geproduceerd. <BR> <BR> <BR> Vervaardiging<BR> Deze schaal van rood aardewerk op een lage voet heeft schuine wanden die bij de rand iets naar binnen krommen. De roodaardewerken scherf is bedekt met een witte sliblaag die is beschilderd met bruinzwart slib. De wanden zijn deels geel uitgeslagen. De binnenwanden zijn spaarzaam versierd met twee tegenover elkaar gelegen geometrische ornamenten (lijkend op open trappen) en twee bladvormen die met een lijn met elkaar zijn verbonden. In de vier ornamenten zijn gewone en gelobde sgrafitto lijnen gekerfd. een fries die met schuine dubbele lijnen in zes delen is verdeeld. De buitenzijde is wit en deels geglazuurd (op de voet en lange wanden na) en heeft gele accenten.