Dansende beren zijn een genre in de Inuit-kunst geworden dat teruggaat op de transformatie mens-beer, in dit geval in een ijsbeer. IJsberen worden geassocieerd met sjamanisme. IJsberen waren de sterkste hulpgeest die een sjamaan kon hebben. Een man met een dansende beer, of meer gestyleerd een ijsbeer dansend met trommel of danswaaiers is dan ook meestal een getransformeerde sjamaan. <BR> Trommendans was echter ook een middel om conflicten uit te vechten. Twee rivalen, mannen of vrouwen die ruzie hadden met elkaar, begonnen samen een trommenstrijd, of zangduel. Zij bezongen elkaar in spottende liederen. Degene die de meeste lachers op zijn of haar hand kreeg was de winnaar en kreeg gelijk.<BR> Het thema ‘trommedanser’ gaat veelal naadloos over in dat van ‘sjamaan’. De trom is immers het attribuut bij uitstek van de sjamaan. Sculpturen die een trommendanser met trom uitbeelden dragen veelal de titel ‘dansende sjamaan’. Dat thema is op zijn beurt weer gerelateerd aan dat van de dansende beer.<BR> <BR> Beer-mens tranformatie, de mythe van Nanuk (ijsbeer in het inuktitut):<BR> Wanneer ijsberen lopen dan bereiken hun achterpoten daar waar hun voorpoten net geweest zijn, hun sporen zien eruit alsof ze op twee benen lopen, net als mensen. Beren kunnen zich ook daadwerkelijk op twee achterpoten oprichten. In een Inuit legende wordt een link gelegd tussen ijsberen en ons, mensen. In een verhaal waren twee ijsberen eigenlijk mannen in vermomming. En in een andere legende leefden ijsberen in iglo’s en hadden menselijke eigenschappen, zoals rechtop lopen en spreken. De ijsbeer wordt gezien als wijs, machtig, en gelijk aan de mens (of misschien als een verre voorouder).<BR> In de mythologie van de Inuit was Nanuk (ijsbeer in het inuktitut) de meester van de beren. De Inuit jagers vereerden de grote beer, ze gingen ervan uit dat deze het succes in de jacht bepaalde. Wanneer een ijsbeer respectvol werd behandeld door een jager, dan zou het dier het nieuws verspreiden onder de andere ijsberen, en die zouden dan eerder bereid zijn zich te laten doden door hem. Al het vlees – behalve de lever – moest worden gegeten, de vacht gebruikt voor kleding (één beer kan drie bontbroeken leveren en een paar laarzen). De jagers moesten respect aan het dier tonen door de huid op een speciale plaats in huis te bewaren gedurende een aantal dagen. En de spirit van het dier werd symbolisch gereedschap gegeven, een mannetjesbeer jachtgereedschap, een vrouwtjesbeer naaldenkokers en huidenschrapers.<BR> Wanneer echter een jagers de (ongeschreven) regels overtrad en een beer of diens spirit slecht behandelde, dan zouden andere beren hem vermijden en zou hij niet succesvol zijn in zijn jacht.<BR> Nu worden ijsberen nog steeds gejaagd door verschillende Inuit communities. Jagers behouden deze lange culturele tradities. Berenvlees is een belangrijk onderdeel van het wintermenu op plaatsen waar er veel ijsberen zijn. <BR> Canada is het enig land dat sportjacht (troffee jacht) toestaat op ijsberen door niet-inheemse jagers en jagers die niet in het land zelf wonen. Er worden jaarlijks tussen de 500 en 600 ijsberen legaal geschoten. Quota’s worden verdeeld ober de inheemse subsitence jagers (die fulltime moeten leven van de jacht) en tussen sportjagers (part-time jagers die vaak een andere baan of inkomen hebben). Inuit jagers zijn meestal in staat om alle toegestane aantallen ijsberen te jagen, terwijl sportjagers meestal maar de helft van het quotum binnenhalen. <BR>