Dit grafsteenonderdeel heeft de vorm van een tulband. Het gebruik van tulbanden<BR> op grafstenen is kenmerkend én uniek voor Ottomaanse grafstenen. Ze bekroonden stèles die de naam van de overledene, koranverzen en gebeden droegen. Het gebruik gaat in ieder geval terug tot het eind van de vijftiende eeuw. Vanaf de achttiende eeuw verwijst de vorm van de tulband op grafmonumenten in Istanbul naar de sociale klasse waartoe de overleden man – het gebruik was voorbehouden aan mannen – behoorde. Ook graven van derwisjen waren gemarkeerd met veelvormige tulbanden. Deze verwezen naar de specifieke mystieke groep (tariqa) waar men in leven aan verbonden was.<BR> <BR> In het begin van de islamitische geschiedenis stond de religieuze elite zeer<BR> afwijzend tegenover het markeren van graven, en het oprichten van mausolea<BR> werd ronduit afgewezen. Om de gelijkheid van mensen in de dood te symboliseren moesten graven op gelijk niveau met de aarde zijn. De behoefte om de doden te eren bleek toch zo groot dat na verloop van tijd naast grafstenen ook koepelvormige mausolea voor religieuze personen en machthebbers werden opgericht (Mols 2011: 76-77).