Mondharpen behoren tot de oudste instrumenten ter wereld en hebben tradities op de meeste continenten (Sadie 1984: 326). Het gebruik van de mondharp is veelzijdig. Zo wordt het in zuidoost Azië door verliefde paren bij gesproken communicatie gebruikt als kunstmatige stem of stemmasker. Het wordt ook gebruikt voor ritmische doeleinden. In Indo-Europese tradities (inclusief West-Europa) wordt de mondharp vooral melodisch gebruikt en in dansmuziek (Sadie 1984: 327).<BR> <BR> Een bespeler houdt het uiteinde van het frame vast en plaatst het tegen de tanden. Vervolgens wordt de lamel met de wijsvinger aangeslagen waardoor hij, en de lucht eromheen, trilt. De vorm van de mond versterkt en beïnvloedt het geluid. Door de stand van de mond, kaak, lippen en tong te veranderen, wordt het geluid beïnvloed (Sadie 1984: 326).<BR> De bamboe mondharp wordt anders bespeeld dan het ijzeren type. Met een touwtje trekt hij aan het uiteinde van de genggong, waardoor de lamel begint te trillen en geluid produceert (Sadie 1984: 326).<BR> <BR> Ook al bestaat de mondharp al lang, hij wordt door nieuwe generaties gebruikt in allerlei vormen van hedendaagse muziek (Sadie 1984: 327).<BR> <BR> Vervaardiging<BR> De mondharp is een wijdverspreid, maar niet universeel. Het instrument, dat onder veel verschillende namen bekend is, bestaat uit een frame en een lamel, of 'tong'. De 'tong' van een mondharp is op één punt verbonden aan het frame. Het instrument kan uit één stuk materiaal worden gemaakt, of de tong wordt apart bevestigd. Gebruikte materialen zijn onder andere ijzer, bamboe, bot, ivoor en koper (Sadie 1984: 326).