Bij het bespelen wordt de mondharp zo tussen de tanden geklemd, dat de tong van het instrument voor de mondholte trilt. De mondholte, die als resonantieruimte dienst doet, versterkt de nauwelijks hoorbare toon in zijn geheel, maar van de vorm van de mondholte hangt af, welke deeltoon voornmamelijk naar voren komt. Door met behulp van wangen, tong en lippen die vorm te regelen, kunnen verschillende deeltonen willekeurig op de voorgrond geplaatst worden, wat mogelijk maakt binnen de beperking van de deeltonen van de eigen toon kleine melodietjes te spelen. Men houdt het instrument steeds met de linkerhand vast.