Trom

[DE] krokodillenkop (uiteinden)<BR> <BR> Groenevelt schrijft in 1960 : Op blad 2 van myn schr. No. 123<BR> heb ik U al het een en ander verteld van de voorwerpen uit<BR> Lake Chambri, zy komen uit het mannenhuis van het dorp<BR> Chambri en schynen een groote rol gespeeld te hebben onder<BR> de namen van de God Masalai en de volgende stukken hooren<BR> tot het ritueel, de 2 ingevlochten maskers, de 2 groote<BR> planken (garamoets, die moeten nog komen) met de<BR> bybehoorende stokken, de Masalaifluit (gebakken pot) en<BR> 2 gewone kleine bamboefluiten, verder zyn de maskers met<BR> de schelpen er op er mee verweven. De groote garamoets<BR> worden geslagen als sommige vruchten rypen, dan gaan de<BR> oude mannen die deze stukken onder hun berusting hebben<BR> hoog de bergen in en slaan daar op de masalai, de echo's<BR> brengen dan groote beroering onder het volk. Verder worden<BR> zy gebruikt by huiselyke oneenigheden als schrik voor<BR> vrouwen en kinderen. Ze stonden altyd achterin het groote<BR> mannenhuis. Wanneer een man b.v. groote ruzie thuis had<BR> met zyn vrouwen dan liep hy naar het mannenhuis en sloeg<BR> op een van de garamoets. De oude grote mannen kwamen<BR> onmiddellyk te voorschyn, hy sloeg een speciaal sein. Ze<BR> begonnen op de planken te trommelen de stemmen van de<BR> Masalai, in een vaart werden die al trommelende naar het huis<BR> gebracht, vrouwen en kinderen vluchten bij het hooren van<BR> de trommels het bos in, in het huis werd alles kapot geslagen<BR> wat aan de vrouwen behoorde en al het eten wat zy vinden<BR> konden werd opgegeten. Dit was een van de manieren om<BR> de schrik er by de vrouwen in te houden die toch al als<BR> slavinnen werden behandeld. Werd de behandeling door de<BR> mannen de vrouwen te erg dan bleven zy soms met de<BR> kinderen staan kyken en liepen niet weg, ze werden dan alle<BR> gedood (niet door de mannen maar door de Masalai). U<BR> begrypt dat een dergelyke Godheid in een haast bekeerde<BR> gemeenschap niet meer thuishoort en wie weet hoeveel<BR> opluchting het daar gegeven heeft toen deze mooie<BR> voorwerpen een reis naar Rotterdam begonnen!

Trom

[DE] krokodillenkop (uiteinden)<BR> <BR> Groenevelt schrijft in 1960 : Op blad 2 van myn schr. No. 123<BR> heb ik U al het een en ander verteld van de voorwerpen uit<BR> Lake Chambri, zy komen uit het mannenhuis van het dorp<BR> Chambri en schynen een groote rol gespeeld te hebben onder<BR> de namen van de God Masalai en de volgende stukken hooren<BR> tot het ritueel, de 2 ingevlochten maskers, de 2 groote<BR> planken (garamoets, die moeten nog komen) met de<BR> bybehoorende stokken, de Masalaifluit (gebakken pot) en<BR> 2 gewone kleine bamboefluiten, verder zyn de maskers met<BR> de schelpen er op er mee verweven. De groote garamoets<BR> worden geslagen als sommige vruchten rypen, dan gaan de<BR> oude mannen die deze stukken onder hun berusting hebben<BR> hoog de bergen in en slaan daar op de masalai, de echo's<BR> brengen dan groote beroering onder het volk. Verder worden<BR> zy gebruikt by huiselyke oneenigheden als schrik voor<BR> vrouwen en kinderen. Ze stonden altyd achterin het groote<BR> mannenhuis. Wanneer een man b.v. groote ruzie thuis had<BR> met zyn vrouwen dan liep hy naar het mannenhuis en sloeg<BR> op een van de garamoets. De oude grote mannen kwamen<BR> onmiddellyk te voorschyn, hy sloeg een speciaal sein. Ze<BR> begonnen op de planken te trommelen de stemmen van de<BR> Masalai, in een vaart werden die al trommelende naar het huis<BR> gebracht, vrouwen en kinderen vluchten bij het hooren van<BR> de trommels het bos in, in het huis werd alles kapot geslagen<BR> wat aan de vrouwen behoorde en al het eten wat zy vinden<BR> konden werd opgegeten. Dit was een van de manieren om<BR> de schrik er by de vrouwen in te houden die toch al als<BR> slavinnen werden behandeld. Werd de behandeling door de<BR> mannen de vrouwen te erg dan bleven zy soms met de<BR> kinderen staan kyken en liepen niet weg, ze werden dan alle<BR> gedood (niet door de mannen maar door de Masalai). U<BR> begrypt dat een dergelyke Godheid in een haast bekeerde<BR> gemeenschap niet meer thuishoort en wie weet hoeveel<BR> opluchting het daar gegeven heeft toen deze mooie<BR> voorwerpen een reis naar Rotterdam begonnen!