Dit bidsnoer van bruine en beige halfedelstenen bestaat uit drie maal vijftien gefaceteerde kralen die van elkaar zijn gescheiden door twee cirkelvormige kunststof plaatjes. Na de langwerpige kunststof eindkraal, die dient om het begin van het snoer te duiden, zijn ook nog twee extra kralen en een kunststof grijs cirkelvormig plaatje geregen. Dat plaatje bevat het logo van Duraibah in het Arabisch, en aan de andere zijde de Arabische woorden ‘uit Mekka’ (Arabisch: min Makkah) in Kufisch schrift. Deze schriftsoort wordt gekenmerkt door hoekige vormen en korte verticale halen en bevat hier geen vocalen. De schriftsoort was tot de 10de eeuw de populairste schriftsoort voor gekalligrafeerde korans.<BR> Bidsnoeren zijn populair als pelgrimssouvenir. Ze zijn licht en gemakkelijk mee te nemen en dagelijks te gebruiken zodat de herinnering aan Mekka elke keer wordt opgeroepen.<BR> <BR> De materialen waarvan de kralen waren gemaakt varieerden van goedkoop tot zeer kostbaar waardoor het voor mensen van uiteenlopende economische klassen een toegankelijk aandenken was. De gebruiker raakt de kralen van het bidsnoer een voor een aan terwijl hij of zij een gebed opzegt waarin God wordt geprezen of een van de 99 namen van God wordt genoemd. Ze worden zowel thuis als in de publieke ruimte gebruikt tussen de verplichte vijf dagelijkse gebeden door. De traditie van bidsnoeren werd waarschijnlijk vanuit India overgenomen in de rest van de islamitische wereld. <BR> Bidsnoeren waren volgens islamoloog Christiaan Snouck Hurgronje, die in 1885 een half jaar in Mekka verbleef op kosten van de Nederlandse regering, populaire souvenirs in de tweede helft van de negentiende eeuw. Indonesiërs die semipermanent in Mekka woonden kochten dergelijke voorwerpen in Mekka in, en verkochten ze zelf op tussentijdse reizen naar Indonesië of lieten hun waar verschepen en zetten hun familieleden in Indonesië in om deze aan de lokale bevolking door te verkopen. Dergelijke souvenirs brachten veel geld op omdat ze in Mekka waren geproduceerd of er vandaan kwamen. De Zwitserse reiziger Johann Ludwig Burckhardt (1784-1817) die Mekka bezocht in 1814, deed eenzelfde observatie: slechts weinig pelgrims keerden naar huis terug zonder souvenirs zoals kralen of parfum mee te nemen. <BR> <BR> Het bidsnoer wordt verkocht in twee zakjes, een wit binnenzakje met het logo Duraibah en de verwijzing naar de website Duraibah.com. Het buitenzakje is paars en bevat het logo Duraibah in het Arabisch. Eronder staat de naam in het Latijnse schrift, met de toevoeging ‘Inspired by Faith”. Een verwijzing naar de stad Mekka (Makkah Al Mukarramah) maakt het geheel compleet. Duraibah is de merknaam van een Mekkaans bedrijf genoemd naar een van de deuren van de Grote Moskee in Mekka. Het is een eigentijds vormgeversbureau dat samenwerkt met een team van internationaal gevestigde freelance designers met een islamitische achtergrond. Hun producten zijn herkenbaar aan de moderne vormgeving van voorwerpen die van oudsher geliefd zijn als souvenir, zoals korans, bidkleden, bidkralen, drinkbekers en horloges en de moderne vormgeving van nieuwe typen aandenkens zoals telefoonhoesjes. <BR> Het aanschaffen van souvenirs als onderdeel van pelgrimage en Mekka als belangrijk handelscentrum gaan beide ver terug in de geschiedenis. Ook al voor de komst van de islam vonden er in en rondom Mekka festivals en bedevaarten plaats waar ook goederen werden verhandeld. Na de komst van de islam werden de bedevaarten gecontinueerd, en was handel tijdens de hadj en de omrah, de kleine bedevaart, toegestaan. Men mocht zijn koopwaar verkopen na het ritueel op de Berg Arafat op dag twee van de pelgrimsrites. Dan kochten pelgrims praktische spullen in voor de terugreis en (luxe)producten als aandenken aan de bedevaart en als geschenk voor familie en vrienden. (Khan 2013, p. 230) Pelgrims brachten ook producten uit het thuisland mee naar Mekka om daar voor een goede prijs te verkopen en zo hun terugtocht te financieren. Al vroeg in de islamitische geschiedenis had het jaarlijkse aanbod op de bedevaartmarkten dus al een internationaal karakter. Dit werd versterkt doordat (al dan niet tijdelijk gevestigde) handelaren in Mekka en havenstad Djedda stoffen en andere producten importeerden speciaal voor die bedevaartmarkten. De diversiteit in het aanbod en de internationale oriëntatie was daarnaast mede te danken aan de aanwezigheid van buitenlandse kunstenaars en ambachtslieden in Mekka die handgemaakte souvenirs (zoals schilderingen van de Ka’ba door Indiase schilders) maakten, zeker in de negentiende eeuw maar naar grote waarschijnlijkheid al veel vroeger. (Porter 2015, pp. 105-107) Voor pelgrims geldt vaak dat de productieplaats van ondergeschikt belang is: het feit dat de aanschaf in Mekka of Medina plaatsvond en het product dus met de heilige steden in contact is geweest is doorslaggevend. (Mols 2013, p. 76) Hoewel het aanbod in de eerste twee decennia van de 21ste eeuw is uitgebreid met bijvoorbeeld uiteenlopende elektronische apparaten en digitale gadgets, hebben sommige souvenirs zoals bidkleden, bidsnoeren, gouden sieraden en Zemzemwater flesjes niets aan populariteit ingeboet, al is hun verschijningsvorm wel aan verandering onderhevig doordat ook modern design zijn intrede doet in het assortiment van pelgrimsartikelen. Wat gebleven is het internationale aanbod van aandenkens, met de kanttekening dat de lokaal geproduceerde souvenirs ook vaak door buitenlandse vaklui worden geproduceerd.