Op deze prent is groot in het midden Imamzadeh Daud Ibn Emad afgebeeld, een nakomeling van de Twaalf Imams. Op de achtergrond is zijn schrijn te zien, dat in de Alborz bergen ten noorden van Tehran ligt. Vandaag nog steeds wordt deze “imamzadeh,” dat wil zeggen een schrijn en graf van een van de nakomelingen van de Twaalf Imams, vooral zomers bezocht door pelgrims en bijvoorbeeld families, zoals ook op de afbeelding te zien is. Imamzadehs functioneren naast de grote mausolea voor belangrijke heiligen zoals Ali, Hussein en Reza als populaire, lokale, heiligdommen en zijn vooral verspreid over Irak, Iran en India. Rechtsonder is het werk gesigneerd door Mohammad Saneʿi en onderaan wordt vermeld dat de prent te koop was in de bazaar van Tehran.<BR> <BR> Over de persoon van Daud Ibn Emad is weinig bekend. Boven zijn hoofd staat zijn stamboom, die hier terug wordt gevoerd tot Imam Zayn al-'Abedin, de vierde van de Twaalf Imams. Zijn heilige status dankt hij niet alleen aan zijn genealogie, maar ook aan het feit dat hij wordt gezien als een “shahied,” een martelaar, die door agenten van de Abbasiden werd gedood. De scene rechtsboven is waarschijnlijk een verwijzing naar de “shahadat” van Daud Ibn Emad, zijn moedige martelaarsdood. In de omlijsting wordt hij onder meer genoemd als “Hazrat Daud Ibn Emad,” Zijne Heiligheid Daud Ibn Emad.<BR> <BR> De soiaalhistorische context van deze prent is die van de bazaar van Tehran in het tweede kwart van de 20e eeuw ten tijde van de Pahlavidynastie (zie Keshavarzian 2009 voor een uitgebreide analyse van de relatie tussen bazaar, staat en religie tijdens de Pahlavidynastie en daarna). In dit geval wordt er vermeld dat de prent in Tehran is gemaakt en werd verkocht in de bazaar in het deel van de tinmakers (مرکز هدیه این تمثال مبارک، تهران ، بازار حلبی سازان کتابفروشی آقا سیدعلی مظلوم شیرازی). In dat deel van de bazaar bevonden zich in deze periode uitgevers en boekverkopers (Keshavarzian 2009: 45), waaronder de boekhandel van meneer Seyyed Ali Mazlum Shirazi waar deze prent te koop was. Voor de kosten van de prent (2 rial) wordt het opmerkelijke woord “gift” (هدیه) gebruikt, wat de religieuze meerwaarde aangeeft van het kopen van de prent (zie Flaskerud 2010, hoofdstuk 8, over het beeld als religieuze gift in sjiitisch Iran). Ook wordt er vermeld dat de auteursrechten van de prent voorbehouden zijn en wordt er reclame gemaakt voor de boekhandel waar “elk soort oude als nieuwe boeken” (از هر نوع کتابهای جدید و قدیم) te koop werden aangeboden.<BR> <BR> Om de sociale functie van deze prent beter te begrijpen is het ook noodzakelijk om stil te staan bij de lithografische techniek, die in Iran is gebruikt om religieuze voorstellingen op papier te drukken. Lithografische illustratie was een kunstvorm die in Iran ongeveer een eeuw is toegepast, vanaf de introductie van de techniek in Iran in 1833 tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw, toen de laatste lithografiewerkplaats zijn deuren sloot (Marzolph 2001, 2009, 2011, 2012). Deze techniek raakte populair vanwege de relatief lage productiekosten, zodat de productie en verkoop van boeken en prenten op grote schaal mogelijk werd. Aan de andere kant was lithografie populair vanwege culturele en artistieke redenen. In tegenstelling tot moderne mechanische typografie konden dankzij de lithografie complexe vormen en iconografie behouden en gepopulariseerd worden. Geïllustreerde boeken gedrukt met de lithografietechniek in Iran bouwden zo voort op een verfijnde en eeuwenoude kalligrafische traditie. In de Qajar periode raakten op deze manier sjiitische thema’s, die eerder alleen beschikbaar waren voor de elite, visueel populair (cf. Ekhtiar 2015: 146 en Flaskerud 2010: 28-29). Dit continueerde in de twintigste eeuw. De lithografie nam zo een interessante plaats in tussen de hoge kunstvormen, zoals Perzische miniatuurkunst, en populaire vormen, zoals achterglasschilderingen en koffiehuisschilderingen. Naast het drukken van klassieke literatuur en romantische en populaire verhalen werd de lithografie gebruikt om religieuze boeken te maken. Ook werden enkelzijdige prenten gedrukt zoals deze, waarvan sommige op de bazaar of in en nabij sjiitische gebedshuizen werden verkocht. Van deze enkelzijdige prenten zijn slechts enkele uit de negentiende eeuw bewaard gebleven, vanwege het dagelijkse gebruik en het kwetsbare materiaal. De enkelzijdige prenten van Mohammad Saneʿi (7031-32a t/m 32u) uit de twintigste eeuw volgen deze eerdere voorbeelden van sjiitische iconografie.<BR> <BR> Pooyan Tamimi Arab, 2016.