Kunstenaar Mohammad Ali Taraghijah (1943-2010) staat bekend om zijn harmonieuze schilderijen van paarden en hanen. Opvallend is dat hij deze bijzonder vreedzame en magische stijl ontwikkelde in de jaren 1360 van de Iraanse kalender, in de donkere jaren van de Iran-Irak oorlog (1980-1988). Taraghijah heeft zich in zijn kunst in de decennia die volgden consistent uitgesproken over het belang van een harmonieuze relatie tussen de mens en zijn wereld. Zijn paarden en hanen bevinden zich doorgaans in een vreedzaam en droomachtig bruin gekleurd zandlandschap, dat (volgens Iraanse beschrijvingen van zijn werk) doet denken aan een oosters woestijnlandschap. De paarden en hanen zweven op weg naar een onbekend, schoon landschap en hebben geen direct contact met de grond. “De paarden in mijn schilderijen galopperen vrij van de aarde,” legde Taraghijah vaak uit. “Ze hebben geen connectie met de aarde. Ze denken altijd aan het paradijs, waar er vrede, harmonie en liefde is.” De hanen stellen het voorbijgaan van de tijd voor, op de menselijke reis door het leven. Taraghijah interpreteerde deze werken op een mystieke manier en stelde dat het wit waarnaar de dieren in dit schilderij gericht zijn het goddelijke representeert. Het mystieke verlangen naar het wit is een verlangen naar hun “ware” huis in het paradijs. “Het wit in mijn schilderijen symboliseert God, wiens aanwezigheid ik zo dichtbij me voel.” De gedichten op zijn schilderijen gaan over de liefde, “want ik heb niets hogers dan de liefde gevonden.”<BR> <BR> Op dit schilderij zijn in drie vlakken dichtregels gekalligrafeerd. De woorden van dit couplet worden telkens herhaald, suggererend dat het een langer gedicht is. De strekking is dat een mens moet beseffen dat wat hij zoekt mogelijk al in zijn bezit is. De herhaling heeft als functie om mensen hieraan te herinneren.<BR> "De geliefde is thuis terwijl we [hem-haar] zoeken over de hele wereld;<BR> Het water is in de kan terwijl we [het] zoeken met uitgedroogde lippen."<BR> یار در خانه و ما گرد جهان میگردیم<BR> آب در کوزه و ما تشنه لبان میگردیم<BR> Dit gedicht, dat waarschijnlijk door Taraghijah zelf is geschreven, is geïnspireerd op een beroemd gedicht (ghazal) van de dertiende-eeuwse Perzische dichter Sa'di (1210-1291/1292 AD).<BR> <BR> In een interview beschrijft Taraghijah zijn eigen leven als een streven naar het paradijs en dat zijn geloof in het hiernamaals hem kracht gaf: “Elke dag zie ik mezelf een stap dichterbij naar de vrijheid.” In deze periode werd Taraghijahs werk omschreven als niet alleen brug tussen het aardse en het hemelse, maar ook als een brug tussen Oost en West door zijn combinatie van motieven uit de Perzische miniatuurkunst met technieken uit de westerse schilderkunst. Hij streefde ernaar zijn Iraanse identiteit visueel te behouden, maar om ook “modern” en “open naar de wereld” te zijn. “Het is bedroevend dat u [in Europa] op televisie alleen donkere beelden ontvangt [over Iran],” zei hij in 1995. Zijn remedie voor deze situatie was het mystieke streven naar “innerlijke rijkdom” en om dit te tonen in kunstwerken: “We moeten innerlijke harmonie nastreven en dit tonen in de kunst. Misschien kunnen we zo iets toevoegen aan de harmonie in de wereld.”<BR> <BR> Pooyan Tamimi Arab, 2016.