Het zilverambacht in Oman werd uitgeoefend in de steden. In de tijd van de opkomst van de islam werden vaak Egyptenaren, Joden, Syriers en Perzen ingehuurd om het ambacht uit te oefenen. Later werden de Omani's zelf zeer bekwaam in het gieten, hameren van zilver. Bij de decoratie werd gebruik gemaakt van de repousse-techniek, waardoor de versiering aan de voorzijde in relief zichtbaar wordt. Voor het aanbrengen van Koranteksten werd gebruik gemaakt van graveren en ook filigrein, het solderen van dunne zilverdraden op de ondergrond, en granuleren kwam veel voor. Het Omaanse zilver kenmerkt zich door een grote continuiteit in stijl door de eeuwen heen. De decoratiestijlen zijn vaak zeer streekgebonden. De half-edelstenen en glazen kralen die verwerkt worden zijn bijna altijd afkostig uit het buitenland. Roze gekleurd glas en kornalijn uit India worden het meeste gebruikt. Ondanks het feit dat de moderne Omaanse vrouw in de stad liever goud heeft, wordt in het achterland het traditionele zilverwerk met zijn oude stijlen en technieken nog steeds in ere gehouden. Op plaatsen zoals Nizwa, Bahla, Ibri, de Sharqiah en Matrah wordt nog wel iets aan zilversmeden gedaan, maar het meeste zilver dat nu verkocht wordt in de souq, is fabrieksspul uit India en wordt niet meer in Oman gemaakt. Wellicht dat bij een groeiend nationaal bewustzijn het traditionele zilversmeden aan een revival toe is.<BR> Enkelbanden (ntal) werden altijd in paren gedragen en de versiering op beide banden was identiek. <BR> Het was de gewoonte dat een vader zijn dochter enkelbanden cadeau gaf bij het bereiken van de puberteit. Ze droeg ze dan tot aan haar huwelijk, waarna ze deel gingen uitmaken van de bruidsschat.<BR> Deze enkelbanden werden gedragen door vrouwen uit Sur en omgeving in Noord Oman.<BR> Vormt een paar met CIC-2001/178.