Het zilverambacht in Oman werd uitgeoefend in de steden. In de tijd van de opkomst van de islam werden vaak Egyptenaren, Joden, Syriers en Perzen ingehuurd om het ambacht uit te oefenen. Later werden de Omani's zelf zeer bekwaam in het gieten, hameren van zilver. Bij de decoratie werd gebruik gemaakt van de repousse-techniek, waardoor de versiering aan de voorzijde in relief zichtbaar wordt. Voor het aanbrengen van Koranteksten werd gebruik gemaakt van graveren en ook filigrein, het solderen van dunne zilverdraden op de ondergrond, en granuleren kwam veel voor. Het Omaanse zilver kenmerkt zich door een grote continuiteit in stijl door de eeuwen heen. De decoratiestijlen zijn vaak zeer streekgebonden. De half-edelstenen en glazen kralen die verwerkt worden zijn bijna altijd afkostig uit het buitenland. Roze gekleurd glas en kornalijn uit India worden het meeste gebruikt. Ondanks het feit dat de moderne Omaanse vrouw in de stad liever goud heeft, wordt in het achterland het traditionele zilverwerk met zijn oude stijlen en technieken nog steeds in ere gehouden. Op plaatsen zoals Nizwa, Bahla, Ibri, de Sharqiah en Matrah wordt nog wel iets aan zilversmeden gedaan, maar het meeste zilver dat nu verkocht wordt in de souq, is fabrieksspul uit India en wordt niet meer in Oman gemaakt. Wellicht dat bij een groeiend nationaal bewustzijn het traditionele zilversmeden aan een revival toe is.<BR> Ringen werden in sets gedragen, aan iedere vinger één. De ringen voor de verschillende vingers hadden ieder hun eigen vorm.<BR> Soms kreeg een bedouinevrouw een set van 10 ringen als huwelijksgeschenk.<BR> Deze ring was bedoeld voor de middelvinger (Shawahid enkv. shahid), omdat dit de vinger is, waarmee moslims naar de hemel wijzen, terwijl zij getuigen ( shahada) van geloof in de eenheid van Allah.<BR>