Autoportrait 2010

Deze foto is deel van een serie zelfportretten die de Togolese fotografe Hélène Akouavi Amouzou maakte in een periode waarin zij als vluchteling illegaal in België verbleef, in afwachting van een verblijfsvergunning.<BR> <BR> De lege zolder van haar huis fungeerde voor deze zelfportretten als decor. In deze foto laat Amouzou die setting zien, verwijzend naar een lange traditie van fotostudio's waarin met attributen een bepaalde sfeer of symboliek rondom een portret wordt gecreëerd. In deze foto ontbreken de scheuren in het behang en de lege koffer die een belangrijke rol spelen in de zelfportretten in de rest van de fotoserie. Maar juist daardoor maakt deze foto binnen de serie de kijker alert op de specifieke elementen waaruit Amouzou haar zelfportretten opbouwt.<BR> <BR> Als een visueel dagboek weerspiegelt de fotoserie Amouzou’s ervaring van haar onzekere status en ontheeming. Door gebruik te maken van beweging en dubbele belichting verschijnt zij nooit scherp of volledig in beeld, maar wekt zij de indruk van een schim of schaduw van zichzelf. Soms vervaagt zij zo dat zij haast in haar omgeving verdwijnt. Zo creëert de fotoserie de indruk van een persoon die niet gezien mag worden of er eigenlijk niet mag zijn. Met deze foto’s vertelt Amouzou een intiem en persoonlijk verhaal, en maakt zij tegelijkertijd een krachtig en aangrijpend beeld dat staat voor het grotere verhaal van vluchtelingen in Europa.

Autoportrait 2010

Deze foto is deel van een serie zelfportretten die de Togolese fotografe Hélène Akouavi Amouzou maakte in een periode waarin zij als vluchteling illegaal in België verbleef, in afwachting van een verblijfsvergunning.<BR> <BR> De lege zolder van haar huis fungeerde voor deze zelfportretten als decor. In deze foto laat Amouzou die setting zien, verwijzend naar een lange traditie van fotostudio's waarin met attributen een bepaalde sfeer of symboliek rondom een portret wordt gecreëerd. In deze foto ontbreken de scheuren in het behang en de lege koffer die een belangrijke rol spelen in de zelfportretten in de rest van de fotoserie. Maar juist daardoor maakt deze foto binnen de serie de kijker alert op de specifieke elementen waaruit Amouzou haar zelfportretten opbouwt.<BR> <BR> Als een visueel dagboek weerspiegelt de fotoserie Amouzou’s ervaring van haar onzekere status en ontheeming. Door gebruik te maken van beweging en dubbele belichting verschijnt zij nooit scherp of volledig in beeld, maar wekt zij de indruk van een schim of schaduw van zichzelf. Soms vervaagt zij zo dat zij haast in haar omgeving verdwijnt. Zo creëert de fotoserie de indruk van een persoon die niet gezien mag worden of er eigenlijk niet mag zijn. Met deze foto’s vertelt Amouzou een intiem en persoonlijk verhaal, en maakt zij tegelijkertijd een krachtig en aangrijpend beeld dat staat voor het grotere verhaal van vluchtelingen in Europa.