Een met pen geschreven brief op luchtpostpapier van het Engelse leger met een stempel van het Rode Kruis te Ambarawa. De brief is verzonden door: "Hindriks-Sybrandy. kamp 11 Banjoe Biroe. Java" en gericht aan: "Den Heer D. Kuiken. Britswerd (Fr). Holland". Het is de eerste brief na bijna vier jaar internering die zij aan haar ouders in Britswerd (Friesland) kon schrijven. Transcriptie: "Kamp 11, 24 September. Lieve allemaal, We mogen vandaag voor het eerst naar Holland schrijven en ik zal maar gauw van de gelegenheid gebruik maken. Hoe verschrikkelijk verlangend we naar eenig bericht van thuis zijn hoef ik niet te zeggen. Hier is alles goed. Henk heeft de heele oorlog doorgevaren, Kees was geïnterneerd in een mannenkamp en wij in een vrouwenkamp, Geert, An, Mary, ik en - kleine Kees, die 5 maanden na de inval van de Jap geboren is. 't is een schat van een jongen, gezond en levendig 25 Juni is hij 3 jaar geworden. Kees heeft hem nog niet gezien. Wij zijn direct na de inval van de Nippen geëvacueerd naar Java en hebben sinds december 1942 in een kamp gezeten. Allemaal en paar pondjes lichter geworden, maar zoo gezond als een visch overigens. Enfin, daar schrijf ik later wel eens uitvoeriger over. Van Henk wisten we niets, maar gisteren hoorde Geert, dat hij vaart. De meisjes maken het best. Ze zijn handig en flink geworden in het kamp. Anneke is zoo'n handig ding. Ze heeft me heel wat karweitjes uit handen genomen, melk koken voor Kees, soms de wasch doen als ik malaria had. Geert heeft hier aldoor op het kantoor gewerkt, ik heb maanden lang moeten naaien voor Nippon (handschoenen) maar 't was allemaal best te doen. Als jullie er zoo goed doorgescharreld zijn als wij mogen we de handen in elkaar knijpen. Hoe is het met Jan gegaan? We hebben zoo vaak geprobeerd eenige informaties te krijgen, maar het is steeds niet gelukt. Kees is 2 maal getorpedeerd maar ze zijn zoo goed als allemaal er levend afgekomen. Ik hoop zoo, dat we gauw iets hooren, 't is zoo'n lange tijd geweest. De oude menschen hier in 't kamp hebben het niet kunnen verdragen. Ze zijn boven de 60 zoo goed als allemaal overleden, maar de jongeren kwamen er beter door. Nu schijnen wij een gunstig kamp getroffen te hebben. We verlangen hard, dat we er uit kunnen. We zitten hier met 2400 menschen in 10 loodsen, de meesten hebben niet meer dan 50 cm om op te slapen en overdag op te wonen. Doordat Geert een eigen kamertje had hebben wij het tamelijk goed gehad. Nu tot de volgende keer. Ik hoop zoo, dat we een beetje goede berichten van thuis krijgen. We hebben zoo over allemaal in gezeten. Heel veel groeten van Geert en Trijn".